Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Page 38

■116
ÚR SYRPU HÖFDALA-JÓNASAR
N.Kv.
og falaðist eftir fylgd yfir Vötnin á Vind-
heimum. Eg var látinn fara með honum.
Hann var skrafhreifur á leiðinni og
spurði mig margs úr héraðinu. Reyndi ég
að leysa úr spurningum hans eftir föngum.
Ferðin gekk að óskum, en að lokum gaf
Benedikt mér eina krónu fyrir fylgdina.
„Hana áttu sjálfur,“ sagði hann. „Hús-
bónda þínum greiddi ég heima það gjald,
er hann setti upp fyrir ómak þitt.“
Óglöggt man ég Benedikt nú, þó minnist
ég þess, að það var einkum tvennt, sem ég
dáðist að: Hvað hann var snar og stæltur í
öllum hreyfingum, jafn roskinn maður og
hann var orðinn, og hitt voru augun, þeim
gleymi ég aldrei. Þegar þessi skæru, skörpu
cg geislandi augu leiftruðu á mig, fannst
mér ég skilja hið forna orðtak: Hann hafði
ægishjálm í augum.
Þegar ég, nokkrum árum síðar, frétti, að
garpurinn væri fallinn í valinn, setti ég
saman eina vísu; ætla ég að láta hana fylgja
þessari stuttaralegu frásögn um þingskör-
unginn Benedikt Sveinsson:
Hart var skapið, hyggjan ]>ung,
liann kunni ekki að lensa.
Ilaukfrán voru og eilíf ung
augu gamla Bensa.
GÖMUL ÞINGVÍSA
Þegar nýjar hugmyndir um bættar sam-
göngur skutu upp kollinum á Alþingi á
fyrsta hluta þessarar aldar, voru ekki allir
á eitt sáttir fremur en endranær. Um það var
kveðið:
Valtýr eimreið fer um frón,
flýgur Jens í loftballón,
en klærnar brýna loðin ljón,
Laugi, Bensi og séra Jón.
Jónas Jónasson fró Hofdölum:
Síðustu samskipti okkar
Guðmundar Jónassonar
í átján sumur dvaldi ég sem hliðvörður
við Grundarstokksbrú í Skagafirði. Hliðið
er á aðalpóstleiðinni til Akureyrar og
skannnt frá brúnni.
Eins og að líkum lætur, hitti ég marga
menn að máli, sem ég hefði tæplega annars
komizt í kallfæri við. Einn þeirra var hinn
landskunni ferðagarpur, Guðmundur Jón-
asson. Við Guðmundur urðum fljótlega vel
málkunnugir, og komst ég fljótt að því, að
hann hafði gaman af vísum; fékk einnig
grun um það, að hann gæti sjálfur komið
saman vísu, ef í harðbakka slægi.
Síðast hitti ég Guðmund snennna hausts
1955. Þá var ég orðinn svo lashurða, að ég
bjóst við því, að komið væri að vertíðarlok-
um fyrir mér, að minnsta kosti þarna við
ldiðið.
Guðmundur var á austurleið með all-
marga íarþega, bæði karla og konur. Kvaðst
hann ætla austur á öræfi og bjóst við að
verða 9—10 daga í ferðalaginu. Var óvenju-
mikill asi á Guðmundi, en lét þó orð liggja
að því, að vonandi hefði hann betri tíma á
heimleiðinni. Þegar við tókumst í hendur
að skilnaði, stakk Guðmundur pappírs-
vöndli í lófa minn.
Þegar ég fór að athuga þetta, komu tveir
miðar innan úr vendinum, og var sín vísan
á hvorum. Annar var með hinni skýru, en
dálítið stórkarlalegu rithendi Guðmundar,
og hljóðaði vísan svo:
Hjartanlega heilsar mér
heiður Skagafjörður.
Jafnvel heilsa ég vil ]pér,
Jónas brúarvörður.
Skildist mér, að Guðmundur væri með