Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 40

118
DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
Nú er ég búinn að læra að lesa, sagði
drengurinn.
Jæja, það var gott að þú lærðir það þó
einhvern tíma, sagði hún og lét sér fátt um
finnast.
Þau stóðu í hlaðvarpanum, kvöldkulið
lék um hvítan háls henni, og björtu flétturn-
ar höfðu einnig lengzt. Hún var með brúna
skó á fótum, þeir voru reimaðir upp um
mjóaleggina og hnýtt slaufa efst. Systkinin
höfðu aldrei séð aðra eins skó. Björk sagði:
Þeir eru keyptir fyrir sunnan. Mamma mín
sendi mér þá.
Hún var í kjól með mörgum gannering-
um og hafði rauða borða um flétturnar.
Mikið að hún var ekki með slegið hár eins
og í kirkju.
Drengurinn kvaddi ekki, en hann þurfti
allt í einu að hregða sér burt, út fyrir tún.
Kannske var hann hræddur um að eitthvað
hefði tapazt af ánum. Hann kom ekki aftur
fyrr en um háttatíma. Þá voru þær farnar.
Hvar hefirðu nú verið að þvælast? spurði
Finna önug.
Haltu þér saman. Drengurinn settist að
mat sínum.
Það er ekki dónalegt orðbragðið þitt, hafi
það nokkurn tíma skeð fyrr, sagði Finna.
Hann svaraði ekki.
Sigga sagði lágt: Þær háðu að heilsa þér.
Hann leit elcki upp, þakkaði ekki fyrir.
Sigga skautzt út. Finna var einnig horfin.
Hann var einn inni.
Undir borðinu lá rauð slaufa, sem hafði
týnzt, ætti hann að taka hana upp og leggja
hana á borðið? Rauð slaufa af annarri ljósu
fléttunni hennar. Nei, það var bezt að skipta
sér ekkert af henni. Hvað kom honum við,
þó ókunnug telpa af öðrum bæ týndi slaufu
úr fléttunni sinni? Ekki hót.
Hann tók markaskrána undan sperru,
lagðist upp í rúmið og las um stund. Sigga
kom aftur. Hún stóð við horðið, undir glugg-
anum og saug á sér fingurinn. Allt í einu
sagði hún:
Ég fæ kannske einhvern tíma að fara út
að Á.
Drengurinn þagði.
Sigga gaf honum auga og sýndist hann
þunghúinn á svip, en gleði hennar og hrifni
varð að fá útrás. Hún sagði: Veiztu, að hún
Björlc saumar í stramma? Hún amma henn-
ar sýndi okkur dúk. Hann var eins stór eins
og bakkaserviettan hennar Finnu. Hún ætl-
ar að kenna mér.
Nú leit drengurinn upp, hvessti augun á
systur sína og svaraði:
Eins og mér komi nokkuð við, hvað þið
saumið og saumið. Þú getur líklega séð, að
ég er að lesa.
Svo hvarf hann til bókarinnar á ný.
Siggu leizt ekki á að vera lengur til óþæg-
inda. Hún tók undir sig stökk fram haðstofu-
gólfið, svo brotna fjölin skalf og síðan all-
ur heimurinn. Drengurinn horfði á eftir
henni og sagði: Þú lætur ævinlega eins og
þú sért vitlaus.
Þegar hjónin voru að hátta þetta kvöld,
sagði Finna: Þá er nú þessi drottins dagur
liðinn, tuttugasti sunnudagur í sumrinu, sem
hefur verið manni svo hagstætt í alla staði.
Hún andvarpaði við.
Steini svaraði dræmt:
Ojá, þetta líður allt.
Þegar vetraði hófst sama stríðið milli
drengsins og stjúpunnar, út af ljósinu. Hann
fékk aldrei að líta í bók, eftir að hann var
háttaður á kvöldin, hún slökkti án miskunn-
ar á lampanum, eða flutti liann út í horn,
þar sem enginn naut ljóssins, utan húri ein.
Hún var oft að gera að plöggum fram eftir
kvöldi. Og nú bar svo við, að drengurinn fór