Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Blaðsíða 43

N.Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
121
an vetur að raun um, að það var ekki nóg að
kunna að lesa. Hann átti líka að skrifa og
reikna. Það þótti honum miður.
Þennan vetur eignaðist hann nýjan vin.
Það var gamall niðursetningur, sem kom
til þeirra gegn meðlagi frá hreppnum,
vandræðamaður, sem enginn vildi hafa í
sínum húsum. Þó var hann auðmjúkur, þol-
inmóðasta skepna jarðarinnar. Hann hað
guð að launa fyrir allt. Það var slegið upp
rúmskrifli og búin út heydýna, sængurfiða
var til. Börnunum var starsýnt á manninn
fyrstu dagana.
Sjáið þið ekki hverju hann er líkur, hvísl-
aði Bjössi. Hann er eins og ævagamalt tré,
með þúsund kvistum.
Hvaðan þekkti drengurinn tré?
Um kvöldið gat liann ekki sofnað nærri
strax. Nýr maður hafði bætzt í hópinn, ný
sál. Hafði þessi maður ekki séð margt á
ferðum sínurn, svona afskaplega gamall og
ljótur maður, með augu langt inn í höfði?
Hafði hann lesið margar bækur? Hann and-
aði þarna rétt við höfuð drengsins, púaði
örlítið í svefninum. Lifandi maður, sem
gaman yrði að kynnast og spyrja að ýmsu,
sem drengnum lék hugur á að vita.
Þeir kynntust brátt og urðu vinir.
Gunnar hafði víða farið, legið við grös
á heiðum í svölu bjartnætti og jöklaþoku,
þekkti ótal klerka og ríkar húsmæður, hafði
og séð menn deyja. Líka liafði hann skotið
t'ófur. Hann hafði gott minni. Hann var einn-
ig mjög trúaður og bað langar bænir til
guðs. Hann sagði hinum unga vini, að enn
ætti heimurinn ekki ljósið að handan, trú-
arvissuna og taldi hann á að verða trúboði,
þegar hann væri orðinn stór.
Drengurinn spurði:
Heldurðu að það sé nokkuð varið í það?
Hvernig spyrðu, barn? Heimurinn þarfn-
ast trúaðra manna, hann bíður eftir trúar-
hetjunum, sem boða kornu endurlausnarans.
Vilt þú ekki vera ein slík trúarhetja?
Eg veit ekki, sagði drengurinn.
Þeir ræddust margt við og máttu ekki
liver af öðrum sjá. Gamli maðurinn hvísl-
aði, hinn hlustaði áfjáður og lofaði hátíð-
lega að þegja yfir leyndannálinu, ég segi
það ekki, þó ég verði drepinn. Stundum leit
drengurinn flóttalega til dyranna. Var ekki
einhver að koma inn, einhver, sem hafði
staðið á hleri? Hann laut að gamla mann-
inum og hvíslaði:
En ef ég segði það nú upp úr svefninum
alveg óvart og Finna væri vakandi. Sú yrði
ekki lengi að hlaupa með það.
Gamli maðurinn virtist ekki heyra orð
drengsins. Sjálfur hafði hann gengið í
svefni á yngri árum, að hann sagði, bjarg-
að kindum úr ófæru og sagt fyrir um óorðna
hluti. Slíkur töframaður hafði aldrei að
Reykjaseli komið, fyrr eða síðar.
Þeir sátu saman í kvöldhúminu og táðu
ull. Fönnin á glugganum var bláleit og yfir
í skotinu bjá eldstónni lék geisli um gólf-
fjalirnar, því hurðin fyrir eldhólfinu var
hálfopin. Um hádegið hafði Finna bakað
lummur.
Heldur var stutt í svefninum mínum í
nótt, hvíslaði gamli maðurinn. I hvert skipti
sem ég ætlaði að festa blund, hrökk ég upp
við að gamla ófreskjan sótti að mér, hræðsl-
an við dauðann. Fg afber þetta ekki.
Hann ýtti tánu ullinni betur upp í rúms-
hornið og seildist eftir nýjum lagði ofan í
pokann. Drengurinn var ekki hálfnaður
með sinn lagð. Það varð augnabliks þögn.
Síðan sagði drengurinn:
Heldurðu að þú afberir það ekki ögn
lengur, Gunnar minn?