Nýjar kvöldvökur - 01.07.1959, Page 46

124
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
og seildist eftir spæninum sínum upp á
Iiillu. Hann átti hvítan hornspón með dökk-
um rákum, haglega gerðan.
Drengurinn átti að erfa þann spón.
Nú var ljós í baðstofunni, og hann horfði
á gamla manninn borða vökvunina. Hann
sötraði hægt úr spæninum og vermdi hend-
urnar á víxl á skálinni.
Hverju var hann líkur?
Drengurinn hugsaði sig um. Var hann
ekki eins og týruljósið á hlóðarsteininum,
þegar kaldan gustinn lagði framan göngin.
Einhvern tíma hlaut þetta ljós að slokkna.
Drengurinn fékk einnig graut ög slátur.
Hann byrjaði að borða, leit svo spyrjandi
á gamla manninn, sem sat og tuggði með
framtönnunum, svo kjálkarnir gengu ótt og
tílt, og sagði:
Finnst þér ekki biblían fara illa?
Gamli maðurinn: Við hvað áttu, dreng-
ur?
Idann gat ekki útskýrt það nánar. Sögur
áttu ekki að enda á dauða þess bezta. Vondu
mennirnir áttu ekki að sigra.
Drengurinn sagði eftir langa þögn:
Það var eina bótin, að Jesús reis nú upp.
Gamli maðurinn: Þetta átti svona að
fara, hiddu guð um þig. Annars hefði hann
ekki verið frelsari heimsins.
0, það hefir nú verið farið illa með
marga, sagði drengurinn.
Gamli maðurinn: Það ætti ég nú bezt að
vita. Vinirnir eru ekki alltaf vinir.
Hann kunni fleiri sögur.
Eitt sinn bar svo við á Norðurlandi að ís
lá á hverjum firði og hverri vík, og hafði
fjanda þann rekið inn skömmu eftir jól. En
á útmánuðum fór að bera á því að sæbirn-
ir gengu á land og setti við það ng^ mikinn
að mönnum.
Voru menn gerðir út til höfuðs þessu ill-
þýði, sem var hungrað mjög.
Nú er að segja frá systkinum tveim, átta
og tíu ára að aldri. Þau áttu heima á bæ ein-
um þar, sem túnið lá að sjó fram. Þau voru
einhverju siimi að leikjum úti síðla kvölds,
og fóru frá bænum lengra en þau voru vön.
Tunglskin var á og veður hið bezta, og glitr-
aði fagurlega á íshrannirnar í tunglsljós-
inu. Við og við heyrðust ákafir dynkir, er
jörðin sprakk í frostinu. Hvergi gat að líta
nokkuð það, er kvikt var. Jafnvel fuglar
allir virtust dauðir úr harðrétti. En þar sem
börnin voru nú að leikjum, vissu þau ekki
fyrr til en frammi fyrir þeim stendur hvítt
dýr, nokkru stærra en kýr og mjög loðið.
Það skók hausinn allsterklega og lét skína
í sterklegar tennurnar. Eins og nærri má
geta, urðu börnin mjög hrædd, en þó eigi
svo, að þau misstu mál og rænu. Þau féllu
bæði á kné með krossmark fyrir sér og
nefndu nafn frelsarans. Við það hörfaði
dýrið undan og gekk þunglamalega slóð
sína til sævar. En börnin komust heim heil
á húfi og sögðu sínar farir ekki sléttar.
Fólkið á bænum lofaði guð.
Þessa sögu kunni drengurinn nú orðið
betur en faðirvorið. Svo fækkaði sögunum.
Skannndegið lagðist æ þyngra á gamla
manninn, ótti hans við að fremja sjálfs-
morð varð æ áleitnari, bænir hans heitari.
Drottinn varð að rétta sína líknandi hönd.
Drengurinn svitnaði undir þessum bænum,
sem þögnin og myrkrið gerðu æ áhrifa-
meiri. A morgnana spurði hann:
Hefirðu ekkert getað sofið?
Og á kvöldin:
Hvernig heldurðu að þér gangi að sofa í
nótt, Gunnar minn?
Svörin voru oftast á einn veg.