Sjómannadagsblaðið - 12.06.1960, Síða 24

son, 28 ára, Þorbergur Jónsson, 45
ára, Óli Þorbergsson, 20 ára, og Frið-
rik Finnbogason, sá er söguna segir,
26 ára. Hann átti þá heima í Miðvík,
eins og Þorbergur. Var mjög skammt
á milli bæjanna. Bjó Friðrik í efri
bænum, sem kallaður var, en Þor-
bergur í þeim neðri. A þessum tíma
árs var að jafnaði ekki legið við til
róðra á Látrum af Miðvíkurbæjum,
enda gæftir oft stopular. Gengu
menn til sjóar frá Miðvík, er róið
var, og er þó röskur klukkutíma-
gangur, farið að heiman að morgni,
ef sjólegt þótti og gengið heim að
kvöldi að loknum róðri og sjóverk-
um.
Þetta ár, sem hér ræðir um, hafði
veðrátta verið mjög óstillt frá því
fyrir jól og aldrei gefið á sjó. Þótti
það raunar engin nýlunda á þeim
tíma árs, en sjálfsagt þótti að sæta
hverju færi, þó dagur væri stuttur
og allra veðra von. Sjötta janúar
var norðvestan rok með svörtum
éljagangi og mikilli snjókomu, svo
að ekki var útlit fyrir sjóveður næsta
dag. En um nóttina datt norðvestan
áttin skyndilega niður og er kom
fram undir kl. 5 um morguninn, var
komið heiðbjart veður og blæja-
logn.
Þorbergur Jónsson skyldi vera
forgangsmaður þeirra Miðvíking-
anna um að kalla þá til sjávar, ef
róðrarlegt þætti. Hann klæddist nú
í snatri og vakti Friðrik Finnboga-
son með því að banka allharkalega í
glugga. Segir hann eitthvað á þá
leið, að nú hafi þeir félagar sofið
heldur fast, því að nú sé komið hið
bezta sjóveður. Var auðfundið, að
honum þótti mikið undir komið, að
greiðlega yrði komizt af stað.
Friðrik Finnbogason vaknaði við
vondan draum. Hafði hann engan
veginn búizt við sjóveðri og uggði
ekki að sér. Snaraðist hann út í
glugga og sér að komið er stjörnu-
bjart veður. Bjóst hann í skyndi og
var síðan lagt af stað gangandi að
Látrum.
Friðriki Magnússyni hafði farið
eins og nafna hans, þótti honum með
öllu fráleitt að gefa myndi á sjó, er
hann hugði síðast að veðri kvöldið
áður. Þótti þeim félögum hans það
nokkur nýlunda, að þurfa að vekja
hann, er til Látra kom, því að svo
mikill áhugamaður var hann um sjó-
sókn, að menn mundu ekki til þess,
að þurft hefði að ýta við honum. Var
nú snarast í að beita og beittar 18
lóðir, og þegar lagt af stað í róður-
inn, er því var lokið. Var um það
bil að verða hálfbjai't af degi, er
lagt var frá landi og veður hið feg-
ursta. Tóku menn hraustlega til ára
og sóttu knálega róðurinn, voru
hressir og kátir og hugðu gott til
dagsins. Þegar komið var út á miðja
Aðalvíkina, kom þó brátt í ljós, að
sjór var ærið þungur og var nokkuð
rætt um, hvað gera skyldi. Varð það
þó að ráði, að halda áfram, og var
ekki létt róðri fyrr en komið var út
á Kögur. Þar þótti helzt afla von,
eins og á stóð.
Um það leyti er róður var stöðv-
aður og menn taka að skyggnast um,
er veðurútlit svo, að loft er orðið
alþykkt og kafaldskorgur við sjón-
deildarhring, sjór allþungur, en logn
er enn. Er nú enn nokkuð rætt um,
hvað af skuli taka. Tveggja tíma róð-
ur er utan af Kögri til Látra, ef vel
er róið. Með því að blæjalogn var,
réðst það af með Friðrik og Þor-
bergi, að leggja nokkrar lóðir, og var
það gert í mesta flýti. Engin breyt-
ing varð á veðri meðan á því stóð og
var endadufli kastað út. Er þá enn
farið að skyggnast um, og sést þá,
að farið er að skafa lausamjöll á
Straumnesfjallinu, og þykir ekki
góðs viti. Skiptir það engum togum,
að mjöll sést rjúka um allt fjallið og
samtímis fara að koma skinnaköst
á sjóinn, er sjómenn kalla svo. Eftir
örfáar mínútur er kominn skarpur
vindur og fer þyngjandi.
Formaður skipar þá að leggja að
duflinu og reyna að ná því og ein-
hverju af lóðunum. Var það gert svo
fljótt sem auðið var. Bráðhvessir nú
í einni svipan, svo að andófsmenn
höfðu ekki áfram á lóðinni. Voru þá
settir fjórir til róðurs, og dugði ekki
til. Leið ekki á löngu unz veður
herti svo, að ekki markaði áfram.
Formaðurinn, Friðrik Magnússon,
dró línuna sjálfur, en Hermann Is-
leifsson var í skutnum og skyldi
bera í, ef eitthvað væri á lóðinni.
Friðrik Finnbogason telur, að upp
undir hálftíma hafi þó verið barizt
við að ná inn lóðinni frá því að farið
var að draga. Allt í einu sjá menn,
að formaður gerir lóðina fasta á hjól-
ið, seilist til hnífs með snörum hand-
tökum og bregður á lóðina. Reis þá
í sömu andrá sjór mikill við borð,
en varð ekki að skaða. I sömu svif-
um sjá andófsmenn Hermanni
bregða fyrir aftur í skut með stýrið
í höndum sér og var hann snöggur
að renna því fyrir, setja sveifina á
og snúa undan veðri og sjóum.
Friðrik Finnbogason skýrir svo
frá, að honum hafi ekki komið til
hugar, að báturinn þyldi svo mikið
8 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ