Sjómannadagsblaðið - 12.06.1960, Blaðsíða 37

anna og nartar í bráð, sem þeir hafa
náð í. Við höfum fundið samanþjapp-
aðar stingfrumur ásamt smákröbb-
um í mögum þessara fiska. Ef No-
meus gronovía er þröngvað í sam-
band við fálmara herskipsins, eins
og á sér stað, þegar báðar tegund-
irnar veiðast í sama net eða ílát, þá
verður fiskurinn augljóslega fyrir
stungum. Hann syndir þá ómark-
visst um stund, en nær sér tiltölu-
lega fljótt. A tilraunastofum sýnir
Nomeus talsverðan viðnámsþrótt
gegn innsprautun eitursins. Hann
lifir af, þótt hann fái tíu sinnum
stærri skammt en þann, sem drepur
aðrar tegundir af svipaðri stærð.
Hvort viðnámið er vegna þess, að
hann þrói með sér móteitur eða af
afeitrunarútbúnaði, sem er með-
fæddur, er enn eftir að ákveða.
Viðbrögð manna við stungu her-
skipsins eru breytileg eftir einstakl-
ingum. Flestir finna til brennandi
sársauka, eins og hörundið hafi snert
heitt járn. Hinn meiddi staður roðn-
ar, vökvabólga hleypur upp og
myndar stóran hring. Þetta hjaðnar
oft eftir viku, en stundum grefur í
og kemur þá opið sár, sem er lengur
að gróa. Menn, sem eru haldnir of-
næmi, eiga á hættu meiri alhliða af-
leiðingar með sótthita, andþrengsl-
um og fleiru. Gott er að bera alkohól
á hörundið, sé það gert strax eftir
að maður hefur verið stunginn. Það
dregur úr áhrifum eitursins og ger-
ir ótæmdar stingfrumur óvirkar.
Augljóslega er bezt að snerta ekki
herskipið, dautt eða lifandi.
Þýtt úr ensku.
Grímur Þorkelsson.
Getraun.
— Getið þið sagt mér, hvað þetta er?
spurði Pétur gesti sína, meðan þeir hlust-
uðu á symfóníu í útvarpinu.
— Mozart, reyndi einn gestanna.
— Schubert, sagði annar.
— Passar ekki, það er Haydn, sagði sá
þriðji.
— Það er vitlaust allt saman, útskýrði
Pétur.
— Hvað er það þá? spurðu gestirnir í
einum kór.
— Það er Kalundborg.
VOPNA-TEITUR
Vopna-Teitur Gíslason (f. 1529; enn lífs
1605) var 40 vertíðir formaður á Stokkseyri.
Úr Þorlákshöfn og Selvog safnast,
Suðurnesjum á vögnu flesjar
bátafjöld, sem beitt er á kaldan
bóknar hring til fiskisóknar;
sjór er líka sóttr af Eyrum —
sundin tæp og lögin hæpin,
allt er þar stundum í einni veltu,
órábrim og sjóirnir stórir.
Hjá Dyrálóni og Stjörnusteinum
stafni vendir skeið til hafnar,
garpar móðir í skinna skrúði,
skelfur ár fyrir þungri báru,
stýrir rekkur roskinn knerri,
reikar ekki sveif, né skeikar
hendi ,þó að vaxi vindur
Vopna-Teitr í horfið beitir.
Fjóra tigu fidla ára
flausti hélt hann þar úr nausti,
aldri barst honum á í hildi
öldur við, þótt brimið nöldri;
veðurbitinn var hann að líta,
víða hrokkið andlit nokkuð,
fámálugr, en fastr í tali
fáum var bót að hafa á móti.
Fljúga stórir út frá Eyjum
ára gammar á vaztir framla,
innan af landi með öllum Söndum
út er róið á þrútinn sjóinn,
græðir stór, en sterkir viðir,
stinnar súðir, ræði ei minnar,
armar gildir á árum halda,
átök knáleg, marrar í háum.
Eygi ég ferðir yzt í norðri
á eyju Gríms ,þar er sjaldan þegir
sjóar gnauð, en seggir á bráðan
sækja mar á völtu fari,
streingd er hátt á Stórabratta
staung, og svignar í veðri laungum,
unnr er tekr að hreykja hrönnum,
. hvíta voð þar getr að líta.
Kvæði þetta er tekið úr Vísnakveri Fornólfs, er Arsæll Arnason bóksali gaf út 1923.
Teikningu gerði Björn Björnsson.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 21