Sjómannadagsblaðið - 12.06.1960, Side 28

yrði við hann síðar. Magnús Bárð-
arson frá Kálfavík lánaði þeim bát
til heimferðar og vildi heldur ekkert
fyrir það taka. Minnist Friðrik
Magnússon alls þessa þakksamlega
í bréfi, sem hann ritar Jóhanni Bárð-
arsyni, höfundi bókarinnar Araskip,
og birt er í bókinni (bls. 119).
Laugardaginn 15. janúar héldu
þeir Friðrik heimleiðis á báti Magn-
úsar Bárðarsonar í léttu veðri. Voru
þeir nú kátir og góðs hugar, en þó
með nokkurri áhyggju um hagi og
líðan heimafólks síns. Akváðu þeir
að fara að Sléttu og sóttist ferðin
greiðlega og þótti þeim nú allt dælla
við Djúpssjóinn að eiga en fyrra
föstudag. Það skyggði og á gleði
þeirra, að Friðrik Finnbogason var
mjög kulvís á leiðinni og lítilfj örleg-
ur, og mjög brugðið frá því, sem
hann átti vanda til á sjó. En þyngst
lágu þó á mönnum áhyggjurnar út
af líðan vandamanna sinna og ást-
vina.
A Sléttu var þeim Friðrik fagnað
sem bezt mátti verða, enda heimilið
rómað fyrir rausn og myndarskap.
Þóttust menn bókstaflega hafa heimt
þá úr helju, því allir voru þeir fé-
lagar fyrir löngu taldir af. Á Sléttu
bjó þá hreppstjóri Sléttuhreppinga,
Brynjólfur Þorsteinsson. Viðdvölin
á Sléttu varð þó mun skemmri en
heimafólk hefði kosið, því að einmitt
þenna morgun hafði hreppstjórinn
lagt af stað til Miðvíkur og Látra
ásamt Jónasi Dósóþeussyni, tengda-
syni sínum, til þess að ráðstafa ein-
hverri hjálp til heimila hinna
drukknuðu manna. Engum kom til
hugar, að nokkur þeirra myndi
framar sjást lífs. Voru menn því óð-
fúsir að komast heim fyrir kvöldið.
Frá Sléttu til Miðvíkur er um það
bil tveggja klukkustunda gangur og
yfir fjallveg að fara, en að Látrum
rösklega þriggja stunda gangur. Þeg-
ar þeir komu í Miðvík, en þaðan
var, eins og áður segir, helmingur
skipshafnarinnar, voru þeir þar fyr-
ir Brynjólfur Þorsteinsson hrepp-
stjóri og Jónas Dósóþeusson. Eru
þeir að koma út úr neðri bænum í
Miðvík og hafa gert þar ráðstafanir
sínar, þegar skipbrotsmennirnir
komu í efstu brekkuna í Miðvík. Er
þá komið auga á ferð þeirra, og get-
ur fólkið talið þarna sex menn á ferð.
Þótti þetta, sem von var, allkynlegt
í svo fáförulu byggðarlagi. Verður
það því að ráði, að þeir Brynjólfur
og Jónas doka við með ráðstafanir
sínar, unz ferðamennirnir eru komn-
ir til bæja. Þarf ekki orðum að því
að eyða, hvílíkur fagnaðarfundujr
þarna varð, er heimtir voru sex
menn úr heljargreipum, allir hressir
og heilbrigðir. Geta má og þess, að
formaðurinn, Friðrik Magnússon,
var tengdasonur Brynjólfs hrepp-
stjóra, þó að þá væri sú kona hans
látin.
Nú má raunar segja, að þessari
sögu sé lokið, en þó mætti það bregða
nokkru ljósi yfir hagi og lífsástæður
fólks á þessum slóðum á þeim tíma,
er hér ræðir um, að greina stuttlega
frá heimilisástæðum mannanna, sem
taldir voru af, og nú voru svo óvænt
úr helju heimtir.
Kona Þorbergs Jónssonar, Oddný
Finnbogadóttir, var systir Friðriks
Finnbogasonar. Þau Þorbergur áttu
sex börn, og voru tvö hin elztu 10 og
12 ára. Kona Friðriks Finnbogasonar
var dóttir Þorbergs Jónssonar. Þau
áttu eitt barn og var konan ófrísk að
öðru. Hér hefðu því orðið stór skörð
í höggvin, ef Látrabáturinn hefði
farizt með allri áhöfn, eins og al-
mennt var gert ráð fyrir og eðlilegt
mátti telja, þar sem ekkert hafði til
hans spurzt í 9 daga, en þrotlaus
stórviðri gengið allan tímann. Kona
Þorbergs hefði þá misst þarna eigin-
mann sinn, stjúpson sinn, Óla, og
bróður sinn, Friðrik Finnbogason.
Kona Friðriks hefði þá misst í einu
eiginmann sinn, föður og bróður.
Þannig voru heimilisástæður í Efri-
Miðvík, er þessir atburðir gerðust,
og ekki furða, þó að samvizkusömum
manni, eins og Brynjólfi Þorsteins-
syni, hreppstjóra,þætti þörf á að
huga þar að og liðsinna, ef auðið
væri.
Formaðurinn, Friðrik Magnússon,
var þá ekkjumaður, er þetta gerð-
ist, eftir fyrstu konu sína, Gunn-
vöru Brynjólfsdóttur hreppstjóra á
Sléttu. Hann bjó þá með ráðskonu
og aldraðri móður sinni. Syni átti
hann tvo, er báðir voru ungir þá.
Var annar með föður sínum, en hinn
ólst upp á Sléttu hjá afa og ömmu.
Hann varð fyrir þeirri þungu sorg,
að missa báða þessa syni í sjó full-
vaxta og hina efnilegustu menn.
Fórust þeir saman á Leif frá Lang-
eyri haustið 1924. Marga harða hildi
háði Friðrik Magnússon við Ægi á
langri ævi með mikilli harðfengi og
heppni, og margan dýrmætan feng
dró hann úr skauti hans, en varð og
að reyna það, sem yfir margan slíkan
hefur gengið, að gjalda honum drjúg-
an skatt og þungar fórnir.
Jósep Hermannsson hélt þá heim-
ili á Látrum með öldruðum for-
eldrum og var fyrirvinna þeirra og
stoð. Hann var maður ókvæntur og
barnlaus.
Hermann Isleifsson átti konu á
lífi og stálpaðan son.
Er þá lítillega skýrt frá högum
þeirra, sem lögðu frá landi á Látra-
bátnum „Hlöðver“ að morgni dags
7. janúar 1905, og ekki of mælt, að
það barg lífshamingju margra., ungra
og gamalla, að svo giftusamlega tókst
um þá för.
(SlyáS í jan. 1959).
Köttur sem laumufarþegi.
Skipshöfnin á brezka flutningaskipinu
„Brookmount“ fann einn dag, er skipið
var að fara úr höfn, svartan fresskettling,
er einhvern veginn hafði laumast um borð.
Þeir skýrðu hann strax „Nigger“, og lifði
hann síðan paradísartilveru um borð, þar
til skipið var selt í brotajárn fyrir mörgum
áru msíðan.
Eftir 11 ára tilveru um borð í þessu
ágæta skipi, „komst „Nigger" um borð í
annað flutningaskip, „Ulster Herdsman",
þar sem sagan segir að honum liði ekki
síður vel. Skipverjarnir þar um borð segja
að „Nigger heimsæki a. m. k. eina eða
jafnvel tvær kattkærustur í hverri höfn,
en honum heppnist þrátt fyrir það ávallt
að koma á réttum tíma um borð, er skipið
lætur úr höfn. Það lítur helzt út fyrir, að
hann hafi það á tilfinningunni, hvað skip-
inu er ætluð löng viðstaða hverju sinni,
og landvist hans takmarkast af þeim tíma.
Fyrir nokkrum árum varð „Nigger" þó
á í messunni, og varð illa bylt við. Það
skeði í Liverpool, að þegar hann kom
hlaupandi niður á hafnarbakkann, var ný-
búið að sleppa lausu, eftir þó að hafa
hinkrað við í hálftíma. En „Nigger“ hik-
aði hvergi, heldur henti sér í sjóinn og
synti á eftir skipinu. Eftir að hann hafði
synt þrjrá eða fjórar skipslengdir, náðu
skipverjar til hans og drógu hann upp úr
sjónum, sem undir öllum kringumstæðum
er allra katta skelfing.
nh.
12 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ