Eimreiðin - 01.10.1938, Blaðsíða 20

364
í SVARTADAL
eimbeibi:í
„Finst ykkur það ekki móðgun,“ sagði ég og snéri mér að
Konráði og prestinum, „að þessi læknir segist hafa séð mté
áður, og ég þekki hann ekki? Ég, sem er svo mannglöggur, að
ég sé aldrei svo mann einu sinni, að ég þekki hann ekki aftui'-
Hvernig liefði ég átt að geta gleymt augunum i þessum
lækni ?“
Ég var með gráthljóð i kverkunum.
Presturinn leit á lækninn og kímdi.
„Það er ekki von að þér þolið að drekka þessa blöndu dauð'
þreyttur og svangur,“ sagði Ivonráð. — Mér leizt bezt á hann af
þessum mönnum, þótt hann virtist vera istöðulítill og ekk*
sterkur i straumi lífsins, þrátt lyrir kraftalegan vöxt.
„Ég skal segja ykkur það,“ sagði ég, og herti mig upp. »k»
sá einu sinni strák, fimm ára gamlan, og hann hafði niáluð
andlitið með rauðri leðju. -— Tuttugu árum siðar sá ég hanu
aftur, þá var hann alskeggjaður og með gleraugu — og
þekti hann. — Haldið þið þá ekki, góðir hálsar, að ég hefð’
þekt þennan lækni, ef ég hefði séð hann áður — þennan lík;1
lækni.“ —
Presturinn og Konráð hlógu, og læknirinn brosti og' tók uiu
leið fyrir munninn ineð hægri hendinni. — Hann gerði Þ:*ð
ætíð, er liann brosti, eða datt í hug að brosa. — Ég vai' :*ð
hugsa um að spyrja hann af hverju hann gerði það, en hiett1
við það. Mér kom það auðvitað ekkert við.
Presturinn stóð nú upp og sagði að þeir þyrftu að fara :‘ð
fara, ef þeir ættu að komast út eftir fyrir háttatíma. — —
En af því að mig dreymdi, að ég sá Urðarmána — af ÞV1 Sil
ég líka manninn og stúlkuna. Og ég sá líka hönd, seI11
strauk bleytu eða dögg af rúðu við hornið á gamla húsin1 >
næst elzta bænum. Og andlit, sem kom út í gluggann og hoi'fð*
út um hann þangað til góðri stundu eftir að stúlkan var honin
inn í steinhúsið. — Stórt andlit með tveimur svörtum blettuun
sem stóðu og störðu, — en meira sá ég ekki.
Ég lagðist út af og mókti, og mig dreymdi undarlega drauuu1-
H.
Ég var á gangi í bæ, á stað sem ég þekti vel. — Það var fj11''’
lilóð niður linum, hálfblautum snjó, en logn. Krapið var í öklu>