Eimreiðin - 01.10.1938, Qupperneq 46

HOGGORMUR
EIMREIÐ'N
:!<)o
Ég réðist nieð græðgi mikilli á eitt eplið. Njamin! — Njamrn!
Og eplið var gott. Njamm! Njamm! —
Það var svo gott, að ég bvrjaði þegar á því næsta og svo koH
af kolli, unz öll eplin voru gersamlega étin til agna.
Og mig langaði í meira.
Kata lofaði að senda inér nokkur stykki fyrir jólin.
Ég taldi dagana til jólanna og hlakkaði til komu jólapóstsins-
En víkjum að efninu: Höggormur! Höggormur!
Já, Eva átti gott. Sú datt nú í gæfupottinn! Það mátti segj;1-
Epli! Og þar að auki epli af skilningstré góðs og ills. Skiln*
ingsepli hlaut að vera betra heldur en venjulegt epli, bæði
rauðara, stærra og safameira. Og þennan indæla ávöxt
höggormurinn henni Evu!
Ósköp og skelfing hlaut hann að.vera góður. Á nútima ung'
meyjamáli mundi ég hafa kallað hann „sætan“, „elsku krútt
og fleiri keimlíkum gælunöfnum.
Ég þráði mjög að fræðast um þennan dularfulla höggoi-111'
h!g skelti aftur syrpunni og skundaði út i fjós til Árna kua
hirðis.
Árni var sextán ára strákur, hrekkjóttur og meinertinn, en
mesta gáfnaljós, enda sagði hann í höfði sínu vit hvers kviK^
indis fólgið. Ég leitaði því jafnan til hans, er ég vildi fra'ðas
um eitt eða annað. Og þótt hann væri stundum afundinn,
leysti hann þó að lokum úr spurningum mínum. En koniið
T" CȒ
það fyrir, að ég hleraði alt aðra skoðun á hlutunum, er
spurði eldra fólkið. Þegar ég gat þess við Árna, vin minn, se ^
hann upp ömurlegan sorgarsvip og kvað gáfumenni eins og s'r
alt af hafa verið misskilin. En ég kendi þá í brjósti um Ái11 ‘
eins og andlegan píslarvott á altari heimskunnar. a
Þegar ég kom í fjósið, var Árni að moka flórinn og s°' ~
fullum hálsi einhverja lokleysu um rauða kú.
Ég nam staðar á tröðinni. Árni lézt ekki taka eftir mei-
Ég ræskli mig. Árni mokaði.
Ég hóstaði. Árni herti á söngnum. . ut
Ég klóraði mér í höfðinu í hvínandi vandræðum. Árni cv
til mín augunum. _
„Hver fjandinn gengur nú að þér?“ spurði hann alt 1
í miðri braglínu.