Eimreiðin - 01.10.1938, Qupperneq 62

406
IÍNN UM BERKLAVARNIH
eimbbiðiN
traustataki, var, að það væri fært að ala flest börn svo upp>
að þau yrðu hraust; til þess hafði ég talið einu færu leiðina,
auk sjálfsagðra hreinlætisframfara: annars vegar að leyfa ekki
hörnum skaðlegar nautnir, er veikja hreysti þeirra og við'
námsþrótt, hins vegar likamsþjálfun með skynsamlegum l'
þróttaiðkunum o. s. frv. M. ö. o., það sem ég nefndi aðem1’
um leið og eiiga ástæðu fann til að ræða frekar, af því að þý^'
ing þess taldi ég alkunna, segir hann, að ég hafi þózt fin,ul
upp, að væri eina færa leiðin, og heri upp á sig, sakleysingJ
ann, að hann hefði tekið þetta „hreinlætistal“ traustataki. Hel
get ég ekki með hezta vilja séð, að nema um tvent sé að gera,
hvorugt gott: Anuaðhvort er hér um vísvitandi fölsun að rse®J’
— og ef svo er, má raunar dást að kjarki M. B. H., að hadk*
sínu rithöfundar-mannorði svona út í opinn dauðann, þar sel11
fölsunin er jafn auðsönnuð og hér á sér stað — eða að vitgl°P
sækja svo á höf., að hann skilur ekki mælt mál, eða er lia^’
sem kallað er ekki með öllum mjalla.
Á hls. 158 er höf. líka að hæla sér af því, að hann hafi „t^'1
fram“ í grein sinni, að „dansarnir hafi ekki getað verið hyU
unin“ (á berklaveiki hér á landi). í þessu liggur aftur ót'1
rætt aðdróttun um, að ég hafi haldið slíkri heimsku fra,n
Þetta er annað dæini um ósvífnislega ritfölsun, nema vitgkd1'
fyrirhrigði sé. M. B. H. segir á hls. 159 að það sé bygt a
úrsnúningi og rangfærslu“, er ég sýndi fram á inótsag11
hans um heilsuhælin. En í sömu andránni kannast hanu
við —- og „stendur við“ — að hafa sagt, annars vegar, að heilsl
hælin væru lítils virði — „mjög litils virði“, sagði hann
til varnar berklum — „gegn útbreiðslu sjúkdomsins .
hann — hins vcqar, að smitunin væri minni meðfram 17 ■>
* segJa
þess, að svo margir væru á heilsuhælum. Til þess ao ^
neina
nokknr
á leS'
um leið og hann ítrekar þessar mótsagnir, þótt aldrei
hann hafi reynt að draga úr þeim, eftir því sem
kostur var, að segja i sömu andránni upp í opið geðið ^ ^
endum sínum, að það sé „útúrsnúningur og rangfærsla
kalla þetta mótsagnir, til þess þarf mann, sem ekki kan11^,
hræðast það að vera staðinn að ósannindum, nema vitgl°P
honum til afsökunar. •'jgiu'
Ein „sönnun“ M. B. H. fyrir berklavarnakrafti sauðamj0