Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1947, Page 78

Eimreiðin - 01.01.1947, Page 78
58 SVEITIN BYGGIST EIMREIÐIN Hún veit allt sem gerist í alheiminum, allt sem liefur gerzt og allt, sem á eftir að gerast. Hún skapar allan alheiminn í hverri einustu lífveru og gefur liann allan, hverjum einasta einstaklingi• Hún þekkir allar lifandi verur, smáar og stórar, sýnilegar og ósýnilegar, en liefur þó aldrei lieyrt nöfn þeirra. Hún er óliáð tíma og rúmi og eldist því ekki um einn dag, þó aldir og eilífðir líði. En liún heldur alltaf áfram að vaxa og þroksast að viti og kærleika. Hún á ekkert lieiti og mun aldrei hlotnast nokkurt mannlegt lieiti. — Vér verðum því að neyðast til að nefna hana guð. * * * Og guð leit yfir óbyggðar eyjar Kyrrahafsins. Það eru eyjar allsstaðar í höfunum, segja þeir fróðu, og satt mun orðið. Sumar eru örskammt undan ströndum meginlandanna. Aðrar liggja langt út í sænum — alla leið út í hafsauga. Það var fólk á eynni ey — ekki ýkja langt undan strönd megin- landsins. Það liafði einhverntíma flutzt þangað — það vissi ekkx sjálft hvaðan eða hvernig. Það átti sér enga sögu. Þetta var fruni- stætt fólk. Þó fannst því sjálfu, að það væri löngu orðið fullorðið og vissi allt, sem vita mætti. Einkum voru það þó elztu spek- ingarnir og töframennirnir, er svona langt voru leiddir. En þetta fólk var enn ekki orðið fullorðið, síður en svo. Þó liafði það lært að liagnýta sér eldinn og gera sér ófullkomin hreysi úr einhverjn því efni, er liendi var næst. Báta hafði það lært að búa til; það voru eintrjáningar, gerðir úr heilum trjábolum og liolaðir innan á þann hátt, að eldur var notaður við smíðina. Þeir voru brenndir innan. Málma þekkti það ekki. Föt þekkti það ekki; liafði aldrei í manna minnum þurft þeirra með — það var alltaf svo lilýtt í veðri. — Þar ríkti því sú tízka, að vera ekki í neinu utan yfir sér. En svo fór að kólna í veðri, af einhverjum orsökum. Alll f°r að verða svo ömurlegt. Gróður hreyttist og þverraði. Veiðin livarf- Fólkið fór að verða svangt, og það skalf af kulda. Það reyndi að finna sér eitthvað til skjóls, en það dugði ekki til. Þetta liafði ekki þekkzt áður. Töframennirnir fengu við ekkert ráðið. Öllunr
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.