Eimreiðin - 01.01.1956, Blaðsíða 16

4
EIMREIÐIN
fara og réttar snauðra einstaklinga og fámennra þjóða, setn
blasti við sjónum jákvæðra manna og bjartsýnna um öll
Vesturlönd, þóttust ungir íslenzkir hugsjóna- og gáfumenn
hafa ástæðu til að ætla þjóð sinni mikinn hlut á komandi
árum. Hér skyldi ríkja stórhugur og bjartsýni, ekki síður en
hjá hinum fjölmennari þjóðum. Hér voru auðsjáanlega mikhi
ónýttir möguleikar, og þjóðin var gáfuð og gædd ekki aðeins
seiglu, heldur og herkju og dugnaði til átaka. Fámennið
varð að bæta upp með því að nýta sem bezt efniviðinn 1
hverjum einstaklingi. Þess vegna bar til þess brýna nauðsy11
að veita þjóðinni sem bezta og fjölþættasta fræðslu og sem
raunhæfasta og víðtækasta menntun. Einar Benediktsson
hvatti til að breyta bókadraumnum, böguglaumnum í vökn
og starf, en hann brýndi það einnig fyrir þjóð sinni, að
„sjálft hugvitið, þekkingin hjaðnar sem blekking, sé hjartað
ei með, sem undir slær.“ Guðmundur Björnson landlækm1
lofaði þann stórhug, sem fram kæmi í því, að fjögur þúsund
Reykvíkingar reistu „kennsluhús" handa börnum sínum fy1'
ir áttatíu jrúsund krónur. Björn ritstjóri Jónsson óskaði þjóö'
inni þess, að hún yrði ljóssæknasta, trúræknasta og menntað-
asta þjóð heimsins, og Hannes Hafstein, senr brá upp fögf'
um framtíðarmyndum í aldamótakvæði sínu, kvað svo að orði
Arsu’ll Árnason
Valtýr Guðmundsson