Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 34

22
EJMREIÐIN
mér inn í hópinn. Þeir þögðn og gláptu á mig í þögulli spurn.
„Þetta er braskari að sunnan,“ hvíslaði einn að þem1
næsta, en sá samþykkti með þögn og skotraði niðurlut111
til mín augurn.
„Ég þarf að komast út í Hjallavík," sagði ég, „og vanta1
fylgdarmann — hef aldrei farið þessa leið. Getnr einh'el
ykkar fylgt mér?“
Þeir tóku spurn minni með þögn. Sumir grettu sig °o
klóruðu sér í vanga, litti rit á víkina og upp í óveðurshim111
þar sem skýin ýmist dönsuðu með leifturhraða e a
í svarta hvirfingu kynstra og hamfm*1-
at'
tnn
þjiippuðust saman
Aðrir litu niður fyrir fætur sér, eins og þeir vildu hírna
sér alla hættu.
„Liggur manninum svona á?“ spurði þrekvaxinn, miðaldm
maður í miðjum hópnum. „Það er illfært fyrir Ntipinn num1
„Það bíður mín bíll í Hjallavík," sagði ég. „Þeir þ°ra
ekki að bíða í nótt, óttast heiðina. Ég þarf að vera komh1"
þarna út eftir fyrir rökkur.“
„Þá verður að fara Tök,“ sagði hinn jrrekvaxni. „Þau el"
varla fær núna, líklega klaki í jreim enn — og svo er veðm
ofsinn.“
„Ég skal nú ekki segja um það," sagði mjóraddaðm °p
langnefjaður maður. „Það hefur oft verið farið í vondu yt"
Tökin, og jressi helvízkur ofsi nær sér þar nú varla nem-1
háófærunni." ,
„Þú vilt kannske hjálpa manninum?“ skaut annar 11111
„Það væri ekki nema sjálfsagt," sagði hinn mjóradda
„ef ég jryrfti ekki að sinna kindunum fvrir hann Jón í h'þJ*
zitið líklega, 08
Ég er búi""
að standa hér í bölvaðri vitleysu," sagði hann og stikaðt 1
varinu við búðarhornið út í veðurofsann, sveigðist þal
hraktist, |:>ar til hann kornst loks fyrir liornið. ^
„Það væri þá helzt, að Hallmundur fylgdi honum. I al
á að þekkja leiðina,“ sagði einn af jreim, sem eftir vorm
einir þrír þeirra, sem Jrarna höfðu átt örugga höfn, þegar^^
kom, höfðu allt í einu lagt út í ofsann eins og hlaðnn 1
og ábyrgð af verkum. En nú hafði einn bætzt við í hop*
bæ, en hann liggur í rúminu, eins og jrið vt
jrað nrðu fáir til þess að bjóða honum lrjálp.