Eimreiðin - 01.01.1956, Síða 35

FYLGDARMAÐIJR
23
°8 til iians var beint hinum kersknislegu tilmælum um fylgd.
Hann kom hröðum skrefum fyrir búðarhornið, lagaði á
Ser liúfuna og veik inn í skjólið, en staðnæmdist á jaðri við
l'ina. Hann var hár vexti og riðamikill, stórskorinn í andliti
°S háleitur. Hann leit örskjótt yfir hópinn, festi augu á mér
sv° sem andartak, án nokkurrar sjáanlegrar forvitni.
heir, sem fyrir voru, beindu ntt allir tilliti sínu að hon-
'un. bcir glottu undirfurðulegir og ánægðir.
”Ojá; hann hefur einhvern tíma farið jrað í tvísýnu og
Svartara en núna,“ sagði jmrsalegur maður, sem hingað til
'tilði ekkert sagt, en löngum kópt fávitalega á mig.
»Hann getur áreiðanlega greitt fylgdina |ressi,“ sagði ann-
ar’ »þarf varla að beita brögðum til þess að ná borguninni.“
Hinn nýkomni sneri sér snögglega að okkur frá því að
SHpa út á víkina. Hann lyfti brúnum og spurði hörkulega:
..Hverjtim á að fylgja — og hvert?“
Eg gaf mig fram og sagði honum af ferðum mínum. Hann
eit aftur út á víkina, og svo skimaði hann til lofts.
”hað er náttúrlega bölvað,“ sagði hann hátt, — „kannske
Hki fasrt, fjara ekki fyrr en í kvöld og verður því að fara
°k- Svo varð hann háleitari en fyrr, vggldi sig á veggstöðu-
"'ennina og sagði með ofsakenndum hávaða: „Þið haldið,
8arparnir, að ekki sé hægt að koma manninum út í Hjalla-
hað þarf meira til þess en illkvittnina og rógburðinn.
■ ’ eg skal reyna að ganga þetta með þér,“ sagði hann í mild-
<lri tón. „Pað verður bölvað, kannske verðum við að snúa
en við getum skoðað þetta, Þeir þora ekki Itinir, en
‘ ngar í fylgdarlaunin. Komi eitthvað fyrir, kenna Jreir mér
Urri' En ég fer samt.“
mæhum okkur mót innan lítillar stundar. Hann átti
1 koma þangað, sem ég gisti. Ég kastaði lauslega kveðju á
eSgstöðumennina, sem eftir stóðu, og hraðaði mér heim á
§lstistaðinn.
Eg hitti Sæmund, strax og ég kom inn í húsið. Kona hans
c 1 tuönnum fæði og hafði tvö herbergi til leigu fyrir ferða-
neim. Hann virtist ekki hafa aðra atvinnu en að snúast í
Jlngum konu sína, enda nokkuð við aldur. Hann var mað-
nuldur og góðhjartaður í tali og málrómi. Ég sagði hon-