Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 42

30
EIMREIÐIN
liá-
arslagur hafrótsins varð annarlegri. Og þarna raissti ég fesU‘
fyrir hægri fótinn. Ég haflaði mér að berginu, hendurnat
runnu niður eftir því. Brimið togaði mig til sín.
Þá var tekið heljartaki í öxl mér og kreist að beini- É8
vaknaði við sársaukann frá töfrum hins annarlega seiðs.
„Svona, svona, stattu á löppunum!“ var kallað í eyra me' ■
Ég fann fljótt handfestu á ný og stóð báðum fótum á syH'
unni, en ég skalf í hnjáliðum. Það var tekið fast utan uó
mig, og ef til vill var ég að mestu levti borinn þann spöE
sem eftir var út á bergnefið. Það var auðvelt og hættulauSt
að komast niður í fjöruna.
Nú var skannnt eftir leiðar út í Hjallavík. Hvassviðiá'*
náði sér aftur spölkorn út með fjörunni. En út undir vfk
inni var gott skjól, og það hafði stvtt upp. Núpurinn va’
orðinn að liáum hökkurn með klettariðum hér og |>ar.
Hallmundur nam staðar, snerist í hring og skimaði u111
hverfis sig eins og hann væri að átta sig á einhverju.
,,Ég get svo sem fylgt jrér heim í víkina,“ sagði hann
vær og kaldranalegur, ,,en nú er örstutt þangað og hættulauSt’
og bíllinn bíður þín þar, segirðu.“
,,Þú skalt ráða,“ sagði ég. „En viltu ekki fá þér húsaskj0'’
áður en jrú leggur út í ósköpin aftur?“
Hann hló við.
„Ég er vanur þessu," sagði hann. „Fari ég til bæjar, kenist
ég ekki af stað fyrr en í myrkri. Það er betra að hafa birtuna-
Ég settist niður á klettastall uppi undir bökkunum.
fann til harðsperru í fótum.
„Þá er að borga þér. Þetta er dýr fylgd."
„Dýr." Hann leit við mér, stórskorinn og skjálgur í allE.
um, feiknlegur og óræður á svip. „Þú borgar mér
grænan eyri. Þú treystir mér til jressa, þótt lítil forsjá vaS
kannske í því. Það er nóg borgun í þetta skipti."
„Þú bjargaðir mér.“
„Ég tók jiað að mér að koma þér lifandi fyrir Núp111’1
Þetta var allt á mína ábyrgð.“
Hann tók af sér bakpokann og settist hjá mér.
„Það var brimið," sagði ég. ^
„Já, ég vissi Jrað. Sjórinn var búinn að ná jrér, en ég' s ‘
Ég