Eimreiðin - 01.01.1956, Qupperneq 43

FYLGDARMAÐUR
31
þér frá honum.“ Hann hló tröllslega. „Já, stal þér," endur-
hann.
Hann sneri sér að mér, hallaði sér aftur á bak og horfði á
mig.
»Þti vissir ekki, hvern þú valdir fyrir fylgdarmann."
»Nei, heyrði bara, að þeir voru með einhverjar dyigjur, —
etl % treysti þér strax.“
..Það reið baggamuninn, karl minn!“ Hann horfði íhug-
dndi niður fyrir sig andartak, en leit síðan upp og hvim-
kringum sig, sagði svo hörkulega: ,,Ég er sagður þjóf
ur.“
»Hæmdur?“
»Ekki af yfirvöldunum, en af samfylgdarmönnunum."
»Við erum allir dæmdir af þeim,“ sagði ég. „Dómarnir
ru aðeins misþungir."
»Hér eru okkar leiðarlok," sagði hann, „óvíst að við hitt-
Umst nokkurn tíma aftur. Það eru síðustu forvöð, að menn
'Ul að leiðarlokum, hverja þeir hafa haft að samfylgdar-
mpnnum. Hefði brimið náð þér úr höndunum á mér, átti ég
Sla*fur erfiða undankomu. Kæmi ég mannlaus af Núpsófæru,
Var Htt að bæta nýjum glæp á Hallmund frá Hrauni. Það
ei stutt frá að stela til annars verra."
»Hvað var þetta, sem þú varst . . ?“
»Sakaður um,“ greip hann frarn í. „Að stela peningum úr
<mPmannshúsi hér í þorpinu. Ég bjó þá á Hrauni frannni
Undir heiðinni Iiérna í Hjallavík — var inni í þorpinu í
SX 'Puðu veðri og núna og fór þaðan aftur í myrkri. Ég sást
P‘n um kvöldið, þótti undarlegt, að ég skyldi flýta svo för
'mini > myrkri og ófæru veðri.“
’.Varstu svo tekinn?“
»Sat mánuð í fangaklefa. Þeir eru þröngir og óvistlegir,
essir fangaklefar, og tíminn er þar lengi að líða, þegar
1(>S er að gera heima fyrir."
»En svo var þér sleppt?“
»Já, mér var sleppt, sannaðist ekkert — og ég játaði heldur
n Hann glotti þrjózkulega. „En nú veiztu, hvern þú hef-
.J ðait að fylgdarmanni," sagði hann. Hann stóð snöggt á
t lUl og rétti mér höndina.