Eimreiðin - 01.09.1970, Blaðsíða 17

BLÁA SKELIN
161
viiði væri lífið, ef þetta allt verð-
ur tekið af okkur“, spurði hún.
En svona var það. Borg skyldi
rísa. Burt með gamla kofa, sem
áttu sér enga sögu. Og hvað voru
tvö gamalmenni, tveir einstakl-
ingar, móti skipulagi heillar höf-
uðborgar. Og Hrólfur gamli
beygði liöfuðið í djúpri þögn.
Þessi hljóðláti friður hér átti
að hverfa. Hér áttu stór og rnikil
hús að rísa.
Ojá, hversu oft hafði hann
ekki komið að landi með veið-
ina sína, fleygt henni á kamb-
inn, stoltur hið innra. Horft á
litla ki'akka korna og vappa í
kring um liana með alls konar
spurningum. Stóra, kraftmikla
stráka, sem ætluðu að vera for-
menn og eiga bát eins og hann.
Ónei, og aftur nei, það var
ekki hægt að draga lífið í gegnum
eina lykkju og fella af. Ekki hann
Hrólfur gamli. Það var ekki liægt
að segja honum að fara, en hann
ætlaði ekki að láta ráðstafa sér
eins og sveitarómaga, svo rnikið
var víst.
„Ójá, þó það nú væri, alltaf
við sama heygarðshornið," sagði
Mangi garnli. Hann kom haltr-
andi niður í fjöruna til Hrólfs
gamla, þar sem hann var að ditta
að bátnum sínum. Hann var van-
ur að koma til hans á svona góð-
viðrisdögum og rabba við hann,
því að honum leiddist oft.
Hann var orðinn gamall hann
Mangi garnli. Einn af þeim, sem
settur var af með 70 ár á bakinu.
Og þessi 70 ár höfðu snyrt hann
til á sína vísu, beygt bakið og snú-
ið olnbogunum út. Þau höfðu
tekið af honum tvo fingur og
stytt aðra löppina.
Mangi gamli var lítill karl með
kringlótt andlit. Krakkarnir
sögðu að það væri eins og neta-
kúla í laginu. Hann brosti hlýtt
og í brosi hans bjó skilningur
Iieillrar veraldar.
Hann potaði stafnum sínum í
allar áttir, flokksbróðir verka-
rnanna í húð og hár.
Mangi garnli bjó í litlum skúr
á bak við húsið hans Hrólfs, al-
veg eins og hænsnin hennar Jór-
unnar. Hann var líka í vegi fyrir
skipulaginu. Og honum hafði
verið sagt að hypja sig í burtu.
Það var skrýtið, en það fór
ekki hátt. Hrólfur hafði aldrei
kunnað beint vel við Manga
garnla. Það var alltaf einhver
sjálfsánægja í fari hans. Hún
gekk jafnvel svo langt, að hún
minnti helzt á eignarhroka.
Aldrei liafði Hrólfur gamli
látið í það skína, að hann Mangi
væri ekki fær um að veita sér
lífsviðurværi. Nei, nei, en það
var dálítið auðmýkjandi, þegar
hann leit yfir veiðina lians og
sagði sem svo: „Ojæja, þetta gef-
ur hann okkur í dag, blessaður.“
Eða, hvernig hann krækti fingr-
n