Eimreiðin - 01.09.1970, Qupperneq 18

162
EIM R EIÐIN
unum í augun á feitasta fiskinum
og haltraði af stað með hann, án
þess að þakka fyrir sig eða kveðja.
„Og ekki veitir af“, anzaði
Hrólfur gamli. Hann leit upp og
rétti Manga pontuna. „Ert þú
ekki með uppsögnina upp á vas-
ann eins og ég“? „Jú, jú, bless-
aður vertu, þeir byrjuðu að pota
undir mig í morgun", anzaði
Mangi gamli.
„En ekki ætla ég að láta reka
mig burt, það geturðu verið
viss um. Þeir mega brjóta þetta
kofaskrifli niður fyrir mér og
setja á ruslabílinn. En svo er ann-
að, sem heitir jörð og eignarétt-
ur. Þeir geta flutt burtu kofa og
kindur, hænsni og hesta, en ekki
mig, þótt ég standi á fúnum
fóturn. Jú, jú, ég held Jieii megi
vinna fyrir framtíðina Jressir
heiðursmenn. En fortíðin geym-
ir söguna eins og hún var. Það
er hægt að miklast af fleiru en
gömlum húsaskrokkum, ósönn-
um í umhverfi sínu, sem Jreir eru
að hyrða, tína saman og setja nið-
ur, Jrótt þeir brjóti okkar niður.
Þeir eru ekki sögufrægir, sögu-
legar minjar, segja Jreir. En hvað
um gömlu höfuðbólin, sem eru
að grotna niður og enginn vill
leggja rækt við framar. Voru Jrau
ekki söguleg verðmæti.
Ójá, svona er að vera mennt-
aður, Hrólfur minn, og Jjekkja
sinn vitjunartíma. En ekki Jrekki
ég gamalt hús með nýju þaki og
gluggum og nýrri framhlið. Og
hver Jrekkir fótinn sinn í nýj-
um gervifæti, ekki hann Mangi
gamli.“
Sjáum til, já þarna kom Jrað.
Hrólfur hlustaði. Það var þetta
loft, sem lá í röddinni og blés
út treyjuboðungana á honum
Manga. Hrólfur hafði mátt fá
Jrað lánað i' seglið á bátskelinni,
Jregar að svo stóð á.
„Og bíddu hægur, Jrað eru
ekki öll kurl komin til grafar.“
Mangi gamli var drjúgur og
leyndardómsfullur. Þótt kofa-
skriflið hans væri ekki upp á
marga fiska, Jrá gat svo farið að
hann ætti trompið í spilunum.
Nei, nei, Hrólfur hafði aldrei
amazt við honum. Það var satt.
Gefið honum margann Jryrskl-
inginn, en menn skyldu depla
augunum varlega. Það var nefni-
lega í henni gömiu veröld svo
margt undarlegt og skrýtið. Það
átti Hrólfur eftir að viðurkenna.
Hann var nefniiega ágætis
maður hann Mangi gamli, hét
fullu nafni Magnús Sumarliða-
son. Búinn að eiga lieima þarna
á kambinum frá Jrví að hann
mundi eftir sér. Foreldrar hans
mestu heiðurshjón. Guð blessi
sál þeirra. Þau höfðu átt þarna
lítið kot, sem nú var hulið jörð,
en mátti sjá tóftarbrotið, litlar
hnöttóttar þúfur, eins og hvísl-
andi höfuð í skugga moldar og
sinu.