Eimreiðin - 01.09.1970, Page 26

170
EIMREIÐIN
veiðar voru aðallega með tvennu
móti: að elta þan nppi og drepa
þau með hníf, en hin aðferðin að
skjóta þan. Fyrst eftir að veiðar
þessar hófust hér í sýslu voru þær
mest stundaðar á þann hátt að
elta dýrin uppi. Tóku sig þá sam-
an nokkrir menn og lögðu af
stað upp til heiða. Höfðu þeir
með sér lninda marga. Var bezt
að þeir væru sem grimmastir og
var sótzt eftir góðum veiðihund-
um. Að vopni hafði hver maður
beittan og sterkan skeiðarhníf,
sem festnr var með skeiðum á
buxnahald hans hægra megin,
svo að fljótt væri gripið til hans
ef þörf gerðist. Veiðiferðir þessar
vorn oftast farnar á haustin eða
fyrri hlnta vetrar og helzt í mikl-
um mjúkum snjó, svo að skíða-
færi væri gott, því að oft voru
þau notuð í þessar ferðir. En aft-
ur á móti var erfitt fyrir dýrin að
kafa snjóinn. Enda var árangur
fararinnar mikið nndir því kom-
inn að hægt væri að þreyta dýrin
sem fyrst og gera þau uppgefin.
Var nú haldið áfram og stefnt á
þær slóðir, þar sem frekast var
von dýranna. En það var lielzt, ef
snjór var mikill, á hæðum og fell-
um, sem frekast reif af, því að
þar var bezt jörð fyrir dýrin. Þar
söfnnðust þau oft saman í all
stóra hópa.
Þegar veiðimennirnir komn
auga á hreindýraflokk, siguðu
þeir hundunum á dýrin og
hvöttu þá sem mest þeir máttu.
Tóku þá dýrin sprettinn og
héldu venjulega hópinn. En þeg-
ar fyrsti spretturinn var búinn
var oft, að eitt dýrið nam staðar
og stóð framan í hundunum.
Mun það að jafnaði hafa verið
forystudýr flokksins, eða þá það
dýrið, sem seinfærast var. Þetta
var það, sem veiðimennirnir
vildu. Þeir umkringdu dýrið og
hvöttu hundunum, sem mest þeir
máttu. Dýrið átti nú í vök að
verjast. Hundarnir sóttu að því
úr öllum áttum og reyndu að bíta
það í fæturna. En dýrið varðist
vel. Það beitti fyrir sig hornun-
um og jal’nvel fótunum, og var
mjög liðugt að snúa sér við í
hundaþvögunni. Og fyrir kom að
dýrið banaði einhverjum hund-
inum. Á meðan þessi hildarleik-
ur stóð á milli dýrsins og hund-
anna, nálguðust veiðimennirnir
dýrið úr öllum áttum, með
brugðna hnífa í höndunum. Þeg-
ar þeir sáu að dýrið var farið að
þreytast, eða orðið sárt eftir
hundana, réðist einn eða fleiri
af veiðimönnunum á dýrið og
reyndu að ná í hornin á Joví eða
einhverju góðu taki. Tækist það,
lagði veiðimaðurinn hnífnum í
háls dýrsins og reyndi um leið
að snúa það niður með snöggu
átaki. Tækist hvort tveggja, að
leggja dýrið með hnífnum og
snúa það niður, var venjulega
auðvelt að drepa dýrið í þess-