Eimreiðin - 01.09.1970, Síða 31

JÓLAKARFAN
175
Hann banð mér stólinn, sem kon-
an sat á áður.
„Ölglas,“ sagði hann, „til minn-
ingar um gamla daga.“
„Nei, þökk fyrir. Ég hef nýlega
drukkið kaffi. En lofaðu mér að
gefa þér ölglas, meðan við spjöllum
saman.“
Hann þáði boð mitt.
Hann var ekki skrafhreyfinn.
En það gat ég skilið, að hann hafði
borist gegnum lífið, og örlögin
höfðu leikið hann liart. Nú stund-
aði hann þá vinnu sem til féllst í
bænum.
Hann var ekki kvæntur „Hún er
aðeins til stundlegra nota,“ sagði
hann, og kinkaði kolli til dyranna,
sem konan liafði farið út um.
Samtalið gekk stirt og við vorum
hálf vandræðalegir hvor gagnvart
öðrum.
Eftir að ég hafði heyrt um hina
eríiðu lífsbaráttu hans frá liðnum
tímum, stóð ég upp til að kveðja
hann. En þá sagði hann allt í einu
og varð nú mælskur: „Já, auðvitað
hefur allt gegið vel fyrir þér í líf-
inu. Það var ekki við öðru að bú-
ast. Þú fékkst þinar gjafir með þér
að heiman. Ég fékk líka mín áhrif.
En mín áhrif voru dapurleg án
huggunar.
Faðir þinn var merkur maður, og
virtur af öllum. Faðir minn var
veiklaður og aumingjalegur og all-
ir hlógu að honum. Móðir þín var
hraust, starfsöm og hamingjusöm.
Móðir mín var heilsulaus. Hún
hóstaði, þar til hún hóstaði upp
úr sér lungunum. Svo var hún graf-
in. Jenny litla systir mín tók líka
veikina. Hún varð aðeins sex ára.
Og pabbi — það þekkir þú“
Ég þekkti það.
Ég rétti honum hendina. Hann
beið aðeins með að taka í hana.
Svo sagði hann eins og til að afsaka
sig: „Nei, við höfum ólíka aðstöðu,
þegar við lögðunr út í lífið. — En
þökk fyrir spjallið! Það var gaman
að sjá þig.
Og að lokum: Ég hugsa stund-
um um jólakörfuna frá móðnr
þinni. Hún var alltaf dásamleg.
Eina góða minningu á ég þó.“
Hann hló grófum lilátri. „Vertu
sæll og góða ferð! Það er ekki
ástæðulaus ósk í þessu veðri.“
Ég svaraði honunr með nokkrum
ónrerkilegunr orðunr og fór.
Þegar ég seinna sat í lestinni,
sem braust áfranr að því takmarki,
senr ég þráði: heinrilið, til konu og
barna, var mér þnngt í skapi. Og
minningarnar komu. Hann lrafði
rétt fyrir sér. Við höfðum ólíka að-
stöðu. Ég kom frá góðu, traustu
heimili, þar sem allt gekk eftir
föstunr reglunr. Hann þekkti að-
eins söknuð, neyð og eynrd. . . .
Við áttum samleið heinr úr skól-
anunr. Eftir að við komunr lreim
til mín, hélt hann áfranr lengra út
á heiðina, þar var heimili lrans
langt í burtu milli heiðaásanna.
Ég stóð stundum og horfði á eftir
lronunr, þegar hann hélt út á lieið-
ina, og stundum varð nrér að
hugsa: Það er gott, að ég er ekki í
lians sporum! Hann var í blettótt-
unr og tötralegum fötunr. Ég átti
falleg skólaföt, og hafði fataskipti,
þegar ég kom lreinr og fór í vinnu-