Eimreiðin - 01.09.1970, Qupperneq 34

178
EIMREIÐIN
Hún var áköf og sagði: „Mamma
inni! Mamma veik! Mamrna líka
jólatré!“
Hún gekk að dyrunum og leit
inn. í rúminu lá kona, sem reyndi
að ná andanum eftir hóstahvið-
una. I rúminu var ólýsanleg hrúga
af óhreinum teppum og púðum.
Hár konunnar hékk í tjásum í
kringum magurt andlitið, en veik-
indalegir rauðir blettir voru í
kinnunum.
Ég ætlaði að segja eitthvað, en
kom ekki upp neinu orði. Ég hafði
gleymt að hönd litlu stúlkunnar,
sem leiddi mig var óhrein, en
myndin af ljómanum í barnsaug-
unum sat föst í huga mínum, og nú
sá ég dýpsta mannlegt vonleysi —
veiku konuna í lélegu rúmfötun-
um. Sú hugsun, að hún lægi þarna
og berðist við dauðann, fyllti lnig
minn ótta.
Og hér í allri þessari eymd átti
einnig að halda jól.
Það gerðist eitthvað í hug mín-
um þessi andartök. Ég fann sárt til
Jress að geta ekkert hjálpað. Ég
stóð eins og lamaður og gat ekki
hreyft mig.
Þá hljóp litla stúlkan til móður-
sinnar.
„Mamma, ókunnur maður,
ókunnur maður,“ sagði liún.
Þá opnaði veika konan augun
og leit á mig. Ég gekk nær og lyfti
körfunni hærra, og eitthvað, sem
líktist brosi leið yfir hið þjáða
andlit konunnar.
„Já jólakarfan," sagði hún með
erfiðismunum." Þá hefur mamma
þín lika munað eftir okkur í ár.
Já, þú átt góða móður. Hún gleym-
ir ekki fátæklingunum.“
Hún þagnaði og andvarpaði eins
og hún væri dauðþreytt, og nú fékk
hún nýtt hóstakast. Það stóð lengi.
Ég fór að tína upp úr körfunni
og lét matinn í gluggann, þar sem
ég sá engan annan stað til að láta
hann í. Konan kom enn ekki upp
neinu orði, en benti og sagði að
lokurn: „Viltu ekki láta þetta inn í
búrið. Og viltu ekki kveikja upp.
Ég er svo hrædd um, að litlu stúlk-
unni ...“
Lengra komst hún ekki fyrir
hóstanum.
Ég tók matinn aftur og bar hann
inn í búrið, lítið herbergi við lilið-
ina á svefnherberginu. Æ, hér var
ekkert, sem minnti á að jólin væru
að koma. Mér varð á að bera það
saman við búrið lieima, sem var
fullt af bakstri og öðru góðgæti til
jólanna.
Ég varð liryggur, og lá við gráti.
Það var hressandi að taka til hend-
inni.
Ég hreinsaði öskuna burt og náði
í spýtur og mó lil að kveikja upp
með. Það veittist mér auðvelt, því
að það hafði ég svo oft gert heima.
Svo náði ég mér í sóp og sópaði
gólfið.
Litla stúlkan var inni hjá
mömrnu sinni. Ég sá, að hún skreið
upp í rúmið og heyrði að móðirin
sagði: „Nei, nei, Jenny, farðu burt
frá mömrnu, mamma er veik ....“
Barnið lilýddi og settist út í horn
með eitthvað, sem átti að lieita
brúða.
„Mömmu batnar bráðum,