Eimreiðin - 01.09.1970, Síða 36

180
EIMREIÐIN
hugsunarefni, hvers vegna hann
sæti þarna. Hvers vegna kveikti
hann ekki upp fyrir rnóður sína og
tók eitthvað til? Hafði hann alveg
gefist upp? Hafði hann of þunga
byrði að bera? Eða var það and-
stæðan milli eymdarinnar hér inni
og jólanna, sem hafði yfirbugað
hann?
Svo hélt ég heim yfir heiðina aft-
ur. Það var næstum komið logn.
Djúp og þögul kyrrð lá yfir dökkri
lyngflatneskjunni, og rökkrið var
að umvefja liana.
Ég var breyttur frá því, að ég
hafði farið að heiman. Sú reynsla,
sem ég hafði öðlast í þessari ferð,
fylgdi mér. Ég liafði skyggnst inn
í heim, sem ég þekkti ekki áður,
heiin, þar sem það samræmi er ég
Jaekkti, fannst ekki.
Ég þráði allt í einu foreldra
mína. Ég ætlaði að ræða við þá um
þetta. Við yrðum að hjálpa þessu
fólki. Jólakarfan væri ekki nægi-
leg hjálp. -
Þegar ég kom heim, sátu foreld-
rar mínir í stofunni, og rökkrið
sveipaði mildilega húsgögnin þar
inni.
Nú yíirbugaði mig sú þunga
byrði, sem hvíldi á hug mínum. Það
að koma úr liinu sársaukafulla von-
leysi, sem ég hafði séð og reynt, í
lrið og öryggi heimilisins reyndist
mér ofraun. Ég varð að gráta, lijá
því varð ekki komist.
Foreldrar mínir létu vel að ntér,
og smátt og smátt lægði ólguna í
hug mínum.
Ég man eftir hógværum svörum
þeirra.
»Ég vissi ekki, að það væri svona
erfitt hjá þeim,“ sagði mamma.
„Við verðum að' athuga, hvort við
getum ekki hjálpað þeim.“
Hvað mér Jrótti vænt um þessi
orð. Það var mikil huggun fyrir
bljúga barnssálina. Ef að hún tæki
málið að sér, þá rnundi ástandið
hjá þeim batna.
Litlu síðar bætti hún við: „Jóla-
karfan hefur sennilega verið nokk-
uð þung fyrir þig.“
Það var algjör þögn i stofunni.
Ekkert lieyrðist nema rólegt gang-
liljóð Borgundarhólmsklukkunnar.
Svo sagði pabbi eftir nokkra
stund: „Sennilega verður þessi ferð
með jólakörfuna til blessunar fyrir
Júg, drengur minn.“
Ég skildi Jrá ekki, hvað hann átti
við.
En nú mörgum árum síðar, Jjeg-
ar ég sat í lestinni á leið heim til
konu og barna, og rifjaði upp Jressa
minningu, sá ég að pabbi hafði rétt
fyrir sér.
Þessi ferð með jólakörfuna
geymdist í hugarheimi mínum eins
og hreyfanlegur miðdepill, sem
leyfði ntér aldrei að vera fullkom-
lega ánægður með vellíðan og vel-
gengni tilverunnar.
Eirihur Sigurðsson
þýddi með leyfi höfundar.