Eimreiðin - 01.09.1970, Blaðsíða 41

ÁRN I THORSTEINSON
185
inn hið kunna kórverk Griegs,
Landkjenning, undir stjórn hö£-
undarins. Árni segir, að hann
hafi aldrei fyrr né síðar orð-
ið fyrir slíkum töfrum og áhrif-
um, og sé þetta einn af þeim at-
burðum, sem hann liafi aldrei
gleymt.
Hartmann var heiðursfélagi
stúdentakórsins og því sjálfsagð-
ur maður í öllum samsætum.
Árni sá hann því nokkrum sinn-
um og hafði mætur á tónskáld-
inu, einkum þeim tónsmíðum,
sem höfðu hinn norræna tón,
eins og „Völuspá", sem kórinn
söng, þegar Árni var í honum.
Árni sótti óperur og hljóm-
leika, eftir því sem pyngjan
leyfði, og varð þar fyrir margvís-
legum tónlistaráhrifum. Hann
kynntist einnig danskri tónlist.
Þar sveif andi hinnar rómantísku
tónlistar yfir vötnunum, og það
var einmitt rómantíkin, sem lit-
aði sönglögin, sem hann samdi
síðar.
Eyru hans voru full af tónum,
annað komst ekki að. Hann lét
lögvísindin sitja á hakanum,
hætti námi og hvarf heim til
Reykjavíkur eftir tæplega G ára
dvöl í Höfn. En nokkrum mán-
uðum síðar fór hann aftur til
Hafnar og lærir ljósmyndafræði
í hálft ár. Hann notaði þá tæki-
færið og lærði um leið að syngja
hjá prófessor Salmson. Síðan sett-
ist hann að í Reykjavík og dveldi
þar til æviloka við jrau störf, sem
áður eru talin.
Árni Thorsteinson varð fyrst
kunnur Reykvíkingum sem söng-
maður. Tónskáldinu kynntust
þeir síðar. Hann söng hér áður
fyrr oft opinberlega einsöng við
ýms tækifæri. Hann hafði hreim-
fagra barítónrödd, sem hann
beitti smekklega. Eitt sinn, laust
fyrir aldamótin, sungu þeir Árni
og Jón Aðils opinberlega dúetta.
Jón Aðils var upplagður óperu-
söngvari, bæði röddin og per-
sónan. Á stúdentaárunum á
Garði kölluðu Danir hann „ Jons-
son med den store stemme."
„í söngfélögum er gott að
vera“ er haft eftir Árna. Þar undi
hann sér vel. Hann var einn af
stofnendum Söngfélagsins „17.
júní“ og söng sjálfur í kórnum.
Þessi ágæti karlakór söng hér í
Reykjavík á árunum 1912—18
undir stjórn Sigfúsar Einarssonar
og frumflutti nokkur karlakórs-
lög eftir Árna, sem síðar urðu
þjóðkunn.
Árni var farinn að semja söng-
lög fyrir aldamótin og birtust
þrjú í „Eimreiðinni" hjá Valtý
Guðmundssyni. Árni taldi þau
síðar ófullkomin æskuverk. En
árið 1906 birtizt í „Hörpuhljóm-
um“ lagið „Álfafell“ (Rýkur
mjöll yfir rennslétt svell). Þá gat
engum dulist, að komið var fram
frumlegt tónskáld með þjóðinni,
því þetta er eitt af snjöllustu