Ægir - 01.06.1930, Blaðsíða 9

ÆGIR
131
1 öllum kortum af Vestmannaeyjum,
er Hundaskersklakkur, dýpi 18 m. P. T.
að honum var leitað mikið, þar var farið
á staðinn, sem kortið gaf upp, og síðan
XU sjómilu út frá þeim stað, í allar áttir.
Á þessu svæði fannst minnst dýpi 50 m.,
víðast frá 70—85 m. dýpi.
Það sem hefur verið sagt um Hunda-
skersklakkinn, á einnig við Bræðrabreka,
á honum er í kortinu 18 m. dýpi, og P.
T. Að honum var leitað á sama hátt og
að hinum, en án árangurs. Dýpi á þess-
um stöðum var víðast nálægt 90 m. og
þar yfir. Ég hafði áður getið þess, að
þessi grunn væru ekki til, svo mér kom
það ekki á óvart, þó þau kæmu ekki í
leitirnar, en þó má vel vera að Bræðra-
brekagrunnið sé til, en þá verður það
að liggja nær Smáeyjum, en leitað var,
en að finna þessa dranga í sjónum, sem
flestir eru ekki nema fáir faðmar að
þvermáli, og sumir t. d. Ingimundar-
klakkur og Litliboðinn suðvestur af Érí-
dröngum, jafnvel ekki meira en einn til
tveir faðmar í kollinn, þá geta flestir
skilið, ef engin mið þekkjast að þá getur
leitin orðið seinleg, og væri því gott, að
sjómenn, ef þeir finndu áður óþekkt
gvunn, tækju sem nákvæmust mið af
þeirn, því ekki efa ég, að fleiri eru en
fundist hafa ennþá.
Eftir því sem kortin sýna (nr. 314)
kggja fimm Helgusker með ekki 1 met-
ers dúpi sunnan til í sundinu milli Hell-
]seyjar og Hundaskerja. Ég sagði yfir-
foringja skipsins, að þarna væru engin
sker, og sýndi hann mér það traust að
fara nákvæmlega yfir þann stað, sem þau
attu að vera á, með ca. 5 sjómilna hraða.
Ekki efast ég um hverjar afleiðingar
hefðu af þessu hlotist, þótt skipið væri
n5’R en skerin forn, ef til hefðu verið,
en dýptarmælirinn sýndi minnst dýpi
46 m. á þessum slóðum.
Eftir því sem hægt var vegna öldu,
voru mið tekin af þeim réltu Helgu-
skerjum, sem eru tvö, og liggja í beina
stefnu, þegar Geirfuglasker er austast í
sundið milli Þúfnaskers og Hundaskers;
annað skerið er víst markað nærri sanni
á kortið og dýpi víst rétt 5V« meter,
innra skerið liggur ca. l/s sjómílu inn í
sundið.
Eg hef nú, í framanskráðu, skýrt frá
því helzta sem gerðist og er ég fyrir
mitt leyti, ánægður með árangurinn, því
hann sýnir fyllilega, að ekki var að ó-
þörfu kvartað um skekkjur, en engan
skal undra þótt skekkjur eigi sér stað á
sjávarbotninum þegar það sannaðist í
þessari ferð »Hvítbjarnar« hingað, að
sjálfur vitinn á Stórhöfða hefur ekki
rétta hnattstöðu.
Til að skýra fyrir lesendum »Víðis«,
hvernig mælingarnar voru framkvæmdar,
þá er fyrst að geta þess, að þarna voru
víst flest þau tæki siglingum viðvíkjandi,
sem mannsandinn hefur uppfundið.
Þeir sem tóku þátt í mælingunum
voru yfirforingi skipsins (Chef), sem að-
allega stjórnaði hreyfingum þess, og skip-
aði fyrir þá hornmælingar skyldu fara
fram ; annar var sérfræðingur í mæling-
um, færði jafnharðan út á þar tilgert kort,
útkomuna; tveir foringjar tóku hornmál,
eftir ski'pun yfirforingjans, slepptu aldrei
sextantinum, sérstakur maður, sem
kallaði upp dýpið, eftir mælinum, (mátti
ekki þreytast í tungunni), maður við
stýrið, og svo læknirinn, hann var ætið
beðinn að teikna myndir af miðunum,
eins og þau lágu, þar sem grunnin voru,
þessar teikningar nefna Danir »Toninger«
og teiknaði hann 27 hér af Eyjunum og
var hann hreinasti snillingur að teikna,
sérstaklega þegar þess er gætt, hve ó-
kyrt var. Eftir að því var lokið, voru
að auki tekin fleiri hornmál í nokkurri