Ægir - 01.12.1930, Qupperneq 17

ÆGIR
269
i athugasemdum sinum. Og vel hefði
hann mátt koma að söguþekkingu sinni
um notkun netja við síldar- og þorsk-
veiðar til forna, án þess að gerast brot-
legur við almenna kurteisi í ritmennsku.
Hvenær er gufuskipi fyrst haldið úti
til veiða hér á landi? Árið 1903, segir í
Fiskiskýrslum og hlunninda frá 1912, og
ennfremur stendur þar, að botnvörpu-
skipaútgerðin hafi byrjað 1904 með Coot
frá Hafnarfirði. Sé hér farið rangt með
í opinberum heimildum, visast athuga-
semdum K. B. á hærri staði.
Hugleiðingar forsetans um ísvarða fisk-
inn, finnst mér fara í mjög líka átt og
ummæli greinar minnar. Eg telnaumast
hægt að koma frá sér ísvörðum fiski til
annara landa, nema þvi, sem veiðiskipin
flytja sjálf, og forsetinn staðfestir þetta
með því að skýra frá tilraunum til að
flytja isvarinn fisk til Englands með öðr-
um skipum en veiðiskipum, sem mis-
heppnuðust vegna erfiðra samgangna.
Þá er mínu máli lokið, ekki get ég þó
skilið svo við þettað svar, að ég minnist
ekki á málfræðinginn í forsetanum. Hann
leiðréttir beygingu orðsins »ver«, sem ég
hefi ritað »verjum« i þágufalli fleirtölu,
í stað »verum«, eins og K. B. vill hafa
það. En því miður er þetta líka skakkt
hjá honum (sbr. orðabók Fritzners).
Asgeir Porsieinsson.
Ritstjóri Ægis hefur sýnt mér ofanrit-
aða svargrein hr. verkfræðings Ásgeirs
Þorsteinssonar, og gefið mér kost á að
gera við hana nokkrar athugasemdir.
Eg mótmæli því algerlega sem hr. Á.
Þ- ber mér á brýn í svargrein sinni, að
ég hafi á nokkurn hátt snúið út úr eða
^rangfært grein hans, eða færf réttar til-
vitnanir til rangs vegar, eins og hann
segir, enda sannar hann sjálfur að svo
er eklci, því hann mundi hafa bent á
þau dæmi í svargrein sinni, ef fundist
hefðu, því svo erfitt gerist honum um
að svara, að honum hefði mátt vera
•fengur í að fá eitthvað til að hrekja.
Ég tók það fram í fyrri grein minni,
að ég mundi ekki hafa farið að eyða
tíma til að gagnrýna grein Á. Þ., hefði
hún ekki birzt í merku límariti, þar sem
slíkar fjarstæður og fáfræði semþarkem-
ur fram, mætti ekki látast óátalin, en
meðan hr. Á. Þ. tekur sér fyrir hendur
að skrifa um efni sem hann ekki ræður
við, ætti hann ekki að sleppa sér lengra
en að fylla upp í dálka dagblaðanna, því
þar mundi hann, að minnsta kosti af
mér látinn óáreittur.
Hr. Á. Þ. endurtekur hér aftur þá
staðhæfingu sína, að það sé fyrst með
komu þilskipanna, að menn hafi farið
að gera fiskveiðar að aðalstarfi sinu. Þetta
er rangt, þvi áður en þilskipin komu og
jafnframt því, sem þau voru notuð, voru
margar veiðistöðvar, þar sem menn
stunduðu fiskveiðar sem sjálfstæðan at-
vinnuveg, og vará mörgum stöðum opnu
bátununi haldið úti allt árið, en þilskip-
unum yfirleitt ekki nema hálft árið, enda
var það viða á haustin, eftir að þilskipin
hættu, að skipverjar þeirra frá sumrinu,
fóru á haustum og vetrum yfir á opnu
skipin, þar sem svo hagaði til.
Um aldamótin telur höf. að við höf-
um verið hálfri öld á eftir tímanum, af
því að Englendingar hafi fyrir rúmum
fimmtíu árum verið farnir að nota segl-
skip til botnvörpuveiða, en hölum við
þá ekki verið meira en hálfri öld á eftir
tímanum, því að botnvarpan er þekkt
og hefur verið notuð frá ómunatíð (Jen-
kins The sea fisheries, bls. 15). (í Ha-
vets Rigdomme M. Þórðarson, bls. 148
er mynd frá 1750 af seglbolnvörpungi).