Ægir - 01.02.1933, Qupperneq 28

70
ÆGIR
ekki búist við að sjá bátinn alltaf þar,
nema með því að hann vanræki skyldu
sina á hinum stöðunum.
Greinarhöfundarnir komast þannig að
orði um þetta: »Menn sem stunda sjó
hér við utanverðan fjörðinn, og sækja
mest sjó um landhelgislínusvæðið, full-
yrða að strandgœzlubáturinn hafi atdrei
undanfarin dr, verið fafnsfdldan ú ferð-
inni hér um slóðir, eins og í úr«.
Þetta þarf ekki að vera ósatt með
»undafarin ár« fyrir augum, af þeim á-
stæðum, að varðbáturinn byrjaði ekki
landhelgisgæzlu fyrr en seinast í júní-
mánuði, og var tekinn frá gæzlu heila
viku í júlí til aðstoðar við kortlagningu
og djúpmælingar á Patreksfirði innan-
verðum, tíminn var því mun styttri en
undanfarin ár, og því eðlilegt að bátur-
inn sæist sjaldnar, reikningslega skoðað.
En þar eð frásögnin á að lýsa van-
rækslu, verður hún ósönn. Skipverjar
vita, að Arnarfjörður var ekki gerður af-
skiptur þann tíma sem gæzlan stóð yfir,
nema síður væri.
Ég er þess fullviss að við sem strand-
gæzluna höfðum á hendi vitum meira
og réttara um hinar ólöglegu landhelgis-
veiðar í Arnarfirði síðastliðið sumar, en
sjálfir þeir menn, er sjaldan haía þózt
sjá bátinn á þeim stöðvum.
Samkvæmt leiðarbók varðbátsins, stóð-
um við togara að landhelgisveiðum í
Arnarfirðinum, þrívegis síðastliðið sumar,
skýlaus landhelgisbrot..
Milli 1. og 2. brots liðu 20 klukku-
stundir, en milli 2. og 3. nokkrir dagar.
Öll skiptin virtist það vera sama skipið.
Brotin voru öll framin að degi til, og
þá nægur tími fyrir togarann að taka
inn vörpu og komast af stað, áður en
við gætum að honum lagl. Breitt var
allstaðar fyrir nafn og númer, og ekkert
nema skot gat þvingað hann til að stöðvast.
Nákvæm eftirtekt þá og ýtarleg eftir-
grennslan síðan, hafa gefið sterkar líkur
fyrir því, hver togarinn var, en alls ekki
nægar til þess að unnt sé að byggja kær-
ur á þeim.
Þótt slík verði reyndin sem hér, að
vopnlausum varðbát sé fyrirmunað að
sækja þá dólga til saka, sem búa sig út
til veiða í landhelginni, með því aðbyrgja
fyrir nafn og númer, þá stendur eða fell-
ur ekki gagnsemi landhelgisgæzluunar
með því. Dæmin eru deginum ljósari,
hversu hin stærri vopnbúnu varðskip
okkar þurfa að hafa fyrir að handsama
slíka yfirgangsseggi. Það skeður sem til-
viliun, ef litlu varðbátunum auðnast það.
En eigi að síður er starf þeirra ómetan-
legt á því sviði að verja landhelgina;
það er aðalatriðið.
Landhelgisgæzlan miðast fremur við
það, að fyrirbyggja þjófnað en hengja
þjófinn.
Fyrir því getur útgerð smærri varð-
báta margborgað sig, þótt ekki komi
sektarfé í landhelgissjóðinn.
Næsta fáránleg er sú staðhæfing grein-
arhöfundanna að »togararnir hafi leikið
lausum hala í landhelginni« og »að sú
úsókn hafi með öllu eyðilagt þær fiski-
göngur, sem komið hafi síðari hluta
sumars og í haust« — Petta er hvort-
tveggja í senn: illkvittnisleg og órök-
studd fullyrðing.
Þótt Arnfirðingar standi nú »með tvær
hendur tómar«, eins og höfundarnir orða
það, þá mótmæli ég því eindregið að að-
alorsök þess séu landhelgisveiðar togara
þar í firðinum síðastliðið sumar.
Orsakirnar eru fleiri og fjölþæltari.
Sumar þeirra verða ekki nefndar hér.
En benda má á þá, sem hér máli
skiptir »að sjaldan hefur þar — vegna
aflatregðu — verið sótt meira á haf en
i ár«. Bátarnij urðu einatt að sækja út