Ægir - 01.06.1936, Page 14
132
Æ G I R
og fólkið virðir og geymir gamla muni
og metur það meira en nýtizkuprjál. Af
íbúum eyjarinnar, heita 10°/o Ivoefoed
(framber á þéirra máli Kaaffed).
Árin 1920—1921, var krepputíð á ey7j-
unni, cn nú má þar heita velmegun; á
ferðamannastraumurinn sinn góða þátt
í því. Allir sem geta, vilja sjá og dvelja
á hinni fögru ey, og þótt þar séu ekki
nýtízku gistihús, enn sem komið er, þá
er svo margt, sem hænir að, svo sem
náttúrufegurð, sanngjarnt verð á þvi,
sem á hoðstólum er, og viðmót eyjar-
skeggja. reir segja: Yið gerum ráð fyr-
ir, að hver ferðamaður, skilji eftir eða
eyði 100-krónaseðli, en það endurtekur
liánn ekki næsta ár, nema því að eins,
að honum líði vel hjá okkur. I fyrra heim-
sóttu eyna, rúm 50 þúsund manns;
af þeim hóp voru 12 þúsund útlending-
ar, einkum Þjóðverjar. Árið 1934 höfðu
Borgunarhólmarar áætlað, að árið 1935,
rayndu ferðamenn hafa skilið eftir á
eyjunni, 5—6 miljónir króna í pening-
um, í lok þeirra þriggja mánaða, sem
ferðamenn halda þar heilagt á sumrin,
og áætlunin var rétt.
Það eru miklar tekjur á ekki stærri
stað, og eftir öllum sólarmerkjum munu
þær aukast, því jmð er nú svo, að þá
sem einu sinni hafa dvalið á Borgund-
arhólmi, langar þangað aftur og bæði
sjálfrátt og ósjálfrátt auglýsa menn stað-
inn, þegar heim er komið og farið er
að að segja frændum og vinum frá því,
sem á dagana dreif í sumarfríinu.
Á Borgundarhólmi er margt merkilegt
að sjá, svo sem gamlar kirkjur, liina
vinalegu búgarða o. m. íl. og með því
víðáttan er ekki mikil, geta sumargestir
fengið nákvæmar upplýsingar um það,
sem þeir vilja vita og skrifa hjá sér, því
lciðsögumenn gestanna eru valdir menn,
sem kunna lungumál og hið helzta úr
sögu eyjarinnar og áherzla lögð á það.
Kröfum nútímans er máske ekki ná-
kvæmlega fylgt, en það eru margir, sem
telja j)að hlunnindi að losna um tíma
við brjálæði það, í tizku og tilgerð, sem
hvervetna i borgum ber fyrir augu og lifa
hið stutta sumarleyfi eins og almennilegt
fólk og fá að líla ómálaðar blómarósir.
Sveinbjörn Ecjilson.
Minnisvarðar
drukknaðra manna.
Um miðjan maí sl. var lesin upp grein
í útvarpinu, úr Firðritaranum (maí og
júníhlaði); var efni hennar áskorun að
hefjast handa og fá hér viðurkenndan
allsherjar minningardag drukknaðra sjó-
manna, að fjársöfnun fari fram og reist-
ur verði veglegur varði, til minningar
um drukknaða sjómenn.
Greinin í Firðritaranum er piy’rðileg og
á það skilið, að blöðin tækju liana upp,
og ]iá ekki síður málefnið sjálft.
Þegar golt málefni er framborið, ælti
það skilið, að það væri stutt, eða ])að
sem Bretar kalla, /o seconcl Ihe moiion.
Á fundum eru íslendingar fljótir til að
styðja mál, eiginlega livaða mál sem er,
og hvernig scm það er, en sý golt mál
sett i blöðin og sá er ritar búist við, að
það verði rætt þar og fái þar stuðning,
má það heita undantekning, að einhver
vilji taka í sama streng og styðja málið
á prenli.
Þannig er með þetta mál, sem Firð-
ritarinn styður nú, sem hefur legið niðri
frá því í marz 1925, að grein um sama
el'ni liirtist í Ægi, og á loftskeytastöðv-
arstjóri, Friðbjörn Aðalsteinsson, hug-