Ægir - 01.03.1938, Blaðsíða 11

Æ G I R
69
jafnan slaka nokkuð lil við stærstu sjóina,
því að þcir lyftu bátnum liátt í loft, ogstóð
þá oft glöggt, að Erlendur lirykki eigi sjálf-
ur fvrir borð. Þótt Erlendur væri í góðum
skinnklæðum, varð bann undir eins geg'n-
drepa liæls og hnakka á milli, enda rauk
sjórinn jafnan yfir bátinn og stóð alltaf í
fang Erlends. Hásetar revndu að and-
æfa sem þeir máttu, en eigi að síður
veittist Erl. mjög crfilt að halda i streng-
inn. Þannig reiddi þeim af lengi dags, en
er kvölda tók, varð Erl. mjög máttvana
og slitnuðu þá tvö færin í höndum lians,
og litlu síðar sagaðist það þriðja í sund-
ur. Þótti nú skipverjum mjög uggsamt,
þar sem bátinn rak hralt fram í opið baf
í náttmyrkri og ofsa roki, og sjálfir fengu
þeir ekki ráðið við neitt, nema livað þeir
reyndu að halda skipinu i horfinu. Um
kvöldið varð Davíð svo fárveikur af sjó-
veiki, að hann varð að leggjast fvrir mjög
máttvana og rænulitill. Eftir því sem á
leið kvöldið og lengra bar til bafs, varð
veðrið ofsafengnara og sjógangurinn
meiri og ægilegri. Stundum virtist skip-
verjum að vindurinn og öldurnar mundu
kasta bátnum liátt í loft, og síðan mundi
liann lenda á hvolfi einhversstaðar langl
1 burlu, eða að slórsjóirnir, sem ginu vfir
liöfðum þeirra, mvndu gleypa skipið með
óllu, sem innan borðs var. Skipverjar voru
orðnir mjög máttfarnir bæði vegna þrevtu
og vosbúðar, og einsætl þótti þeim hvar
lenda myndi.
Þrátt fyrir það, að Erl. var mjög að-
þrengdur, sat hann þó fram í á hléborða
og réri, og mælti svo úm við hásela sína,
að ei skyldi með öllu á hæl reka, heldur
reyna til að sniðskera vind og sjó, meðan
þeim treindist líf.
Þegar í birtinguna á fimmtudaginn,
þann 27. okt., lygndi nokluið, svo að þeir
sáu tiJ lands, og að þá hafði rekið svo
langt i opið liaf, að öll Slvagalieiði og jjriðj-
ungur fjalla virtust gengin í sjó. Þegar
leið á morgun, gekk veður noldeuð til út-
suðurs, og liöfðu skipverjar þá lmg á
að ná Fljótum, sem virlust bera í land-
suður frá bátnum. Góða stund gekk þeim
líkindum framar, en þegar kom í austur-
flóann, — opinn Slvagafjörð, — varð veð-
urofsinn aftur landsuðurstæður, og eins
óskaplegur og fyrri. Veður þetta stóð fram
á Jvvöld og slotaði aldrei svo i, að bátnum
miðaði áfram, þótt liásetar réru alltaf
sem þcir máttu. Þennan dag var liafrótið
mun meira en áður, og tók nú báturinn
á sig tvo sjói svo stóra, að eigi mátti í
milli sjá livað verða myndi, en um leið
og öldurnar riðu undir liann, liallaðist
liann svo, að hann lireinsaði sig með öllu.
Þegar leið á dag, bar bátinn ekki jafn
liratt til liafs fyrir veðrinu og áður, vegna
geysilegs austurfalls. Um kvöldið komust
þeir svo all nærri landi, að glöggt sást
undirlendi, með liáum bökkum að fram-
an, en á stjórnborða virtist liásetum vera
vík. Glöddust nú skipverjar mjög við
þessa landsýn, og þóttust nær vissir um,
að ])eim væri borgin landtaka. En liér
fauk i öll skjól eins ogáður. Vindurinn stóð
ofan af fjöllunum og var svo bvljóttur,
að særolcið tók hátt í loft, en Jirothljóð
varð viðast í skipinu. Bátinn ralv nú ólt
til bafs, svo að land hvarf þeim áður en
þeir vissu af. Skipverjum duldist ekki,
að vonlítið mundi um landtöku lir því
sem komið var, enda var slíkt ekki á-
stæðulaust, þar sem bátinn bar liratt í
regin baf, i niðamyrkri og foráttubrimi
og þar við bættist, að hásetar voru flestir
örmagna sökum þreytu, vosbúðar og mat-
arleysis. Þetta kvöld lagðist Jón Illuga-
son fyrir mjög rænuskertur og máttfar-
inn af vesöld og kulda, og um sama leyti
grcip Erl. svo gevst kölduflog, að skip-
verjum virtist að þá og þegar myndi hann
Iiníga dauður niður af þóttunni. Með mikl-