Ægir - 01.03.1938, Blaðsíða 16

71
Æ G I R
stjórnin örugg, og var seni menn yrðu lítið var-
ir veðra undir stjórn Gunnars. Með rólegum,
ákveðnum fyrirskipunum hratt hann fleyi á
flot í Jesú nafni, og bæn var lesin áður en lagt
var frá landi. í staðfastri trú og bljúgri bæn
auðnaðist Gunnari, allan sinn langa og oft
stranga sjóferðatíma til sjötugs aldurs, að lenda
skipi og mönnum heilu i vör, svo að aldrei varð
hið minnsta að. Guð í hjarta þessa þrekmikla
hógláta sjómanns veitti honum fararlieill.
Lengstan formennskutima sinn var Gunnar á
opnum bát, sexæring, og geta þeir menn, sem
nú eru að alast upp við aðrar sjómennskuað-
ferðir og annan skipakost, varla sett sig inn i
það, hve mikið sjór var sóttur á þessum skip-
um og hve slæm veður oft lcomu, sem taka varð
á móti, oft langar leiðir í mótvindi, kom þá oft
til, að betra var að vera góður stjórnari og
skjótráður útsjónarmaður, en um Gunnar mátti
segja, að hann færi svo vel að sjó, að litt yrði
veðra vart, svo sem áður er á minnst.
Siðasta sigling Gunnars var, er hann sigldi
skipi sínu til Hafnarfjarðar til þess að láta setja
vél í það. Það var unun að sjá „Hafrenning'*
undir öllum seglum, sjá hve létt og tipurt hann
skreið undir góðri stjórn. En seglskipin urðu
að víkja fyrir vélskipunum og Gunnar fylgdist
vel með því, seni gerðist að því er að sjónum laut,
og síðustu árin stundaði hann sjóinn á vélbát,
og var jafnan, sem áður, aðgætinn og liappsæll
umfram fjöldann og kom öllu heilu í höfn.
Landbú hafði Gunnar einnig og var það með
sömu prýði gert og umgengið, sein sjómennsk-
an, þó þvi væri minni tími ætlaður, einkum
fyrri liluta æfinnar, því þegar fiskileysis árin
voru, þá stundaði Gunnar sjó á þilskipum og
gat sér þar sem annarsstaðar, ágætan orðstir
fyrir dugnað og aflasæld.
Við opinlier mál kom Gunnar ekki mikið, en
])ó var það svo, að framkoma lians hafði mikil
álirif í umhverfi því, er hann starfaði í, enda
var liann um skeið í lireppsnefnd og þótti því
máli vel borgið, er til hans kasta kom, og svo
ábyggilegur var hann, að um liann mátti segja
að betri þóttu orð hans en handsöl annara
rriánna.
Heimili Gunnars var liið ákjósanlegasta og
orðlagt að gestrisni af land- og sjófarendum. En
þann skugga, sem á það sló, er Gunnar missti
sína ágætu konu, dró ei aftur frá í huga lians.
Hinn langa tíina bar hann liarm sinn í hljóði
og beið þess öruggur að hitta aftur vin sinn og
börn, sem á undan lionum voru farin.
Gunnar var nieðalmaður á iiæð, þrekvaxinn
og léttur í spori. Öll framkoma lians bar vott
um liinn andlega og líkamlega þrekmikla mann,
scm ekki vildi í neinu vamm sitt vita, þéttan á
velli og þéttan i lund, þotgóðan á raunastund.
Gunnar var jarðsunginn að Kálfatjörn hinn
18. jan. að viðstöddu fjölmenni. Veður var hreint
og bjart en dálitið kalt. Það var sem líf þitt,
liorfni vinur.
Blessuð sé minning þín.
Sveitungi.
Ný teg’und fiskilína.
Mörg undanfarin ár liefir verksmiðja
ein i Noregi, sem býr til línur fjrrir
hvalveiðara, notað „sisal“ í línur þessar.
(„Sisal“ líkisl manillu, en telst þó til
hampplöntuættarinnar.) Það mun vera
nokkuð síðan, að menn fóru að gefa því
gaum, hvort ekki mundi vera liægt að
nota „sísal“ í fiskilínur, og hefir veiðar-
færaverksmiðjan Kristiansands Fiske-
garnsfabrik A/S, sem kunri er hér á
landi af viðskiptum með síldarnætur og
síldarnet við útgerðarmenn, gert tilraun-
ir með þetta undanfarið og nú fyrst í
vetur sent frá sér „sísal“-línur. Þessar lín-
ur eru framleiddar úr sérstakri tegund
af „sisal“-hampi, og sagt er að nota verði
nýja tegund af spunavélum við þessa
framleiðslu. Það er álit ýmsra fiski-
manna, sem notað hafa þessar línur, að
])ær muni reynast fiskisælar, vegna þess
livað léttar þær séu og svífi því betur í
sjónum, en vanalegar linur.
Útgerðarmaður einn í Vestmannaeyj-
um hefir notað „sisal“-línur þessar í vet-
ur, og telur hann þær hafa reynst mjög
vel. Linur þessar hafa vakið almenna at-
liygli meðal útgerðarmanna í Eyjum, og
er það ekki að undra, þar sem þær kosla
lielmirigi minna en liamplínur. Vitanlega
er ekki enn þá hægt að fullvrða neitt um
framtíð þessarar „sisal“-línu, en eflaust