Tímarit lögfræðinga - 01.04.1953, Blaðsíða 50

112
Tímarit lögfrœöinga.
und brotamanns um einhvern þeirra annmarka hjá keppi-
naut sínum, er í 253. gr. getur. Og tilgangur brotamanns
verður að vera auSgun sér eða öðrum til handa á kostn-
að hins, með því að brotið er eitt inna svonefndu aiiðp-
unarbrota. sbr. fyrirsögn 26. kafla hegnl. Gáleysisbrot
eru refsilaus. Þó að segja mætti, að brotamaður hefði
átt að sjá, að kaupunautur hans væri haldinn einhverj-
um þeirra annmarka, sem í 253. gr. segir, þá verður eigi
refsingu beitt, enda þótt löggerningurinn sé ógildur- Á-
kvæði 7. gr. okurl. eru því einnig að þessu leyti víð-
feðmari en ákvæði 253. gr.
Hlutlægt (objektíft) refsiskilyrði er það, a<5 lögc/ern-
ingur hafi verið gerður milli aðilja. Auögun til handa A
á kostnað B, sem fengin er með einhliða aðgerð söku-
nautar, mundi ekki varða við 253. gr., heldur við 244.,
245., 246. eða 247. gr. hegnl. Og ef auðgun er fengin með
löggerningi fyrir svik eða kúgun, mundi veknaðurinn vafða
við. 248. eða 251. gr. eða jafnvel 252. gr. hegnl. Eins og
kunnugt er, varða auðgunarbrot refsingu, jafnvel þótt um
lítilræði sé að tefla, sbr- 256. gr. hegnl. En eftir 253. gr.
verður að vera ,,bersýnilegur“ munur á greiðslu og gagn-
greiðslu til þess að verknaður varði við þessa grein. Mun-
urinn þarf því að vera verulegur, miðað sjálfsagt við hver
einstök skipti. Verður dómari að meta það hverju sinni.
1 kaupum á 10 milljón króna ioftfari mundu 10 þúsund
krónur ekki gera ,,bersýnilegan“ mun, þó að þær gerðu
það t. d. í kaupum um úrvalskynbótahest.
Almennu ákvæðin í I.—IX. kafla hegnl. gilda um brot
samkvæmt 253. gr., eftir því sem við á. Fyrirmæli IV.
kafla um tilraun og lilutdeild taka því t. d. til þessa
brots, ákvæði VI. kafla um skilorðsbundna dóma o. s. frv.
Sérstaklega má á það benda, að ákvæði 254. gr. hegnl. um
svonefnda „eftirfarandi" Idutdeild taka og til brota eftir
253. gr. samkvæmt fyrirmælum 2. málsgr. 254. gr. Einnig
hefur brot samkvæmt 253. gr. ítrekunarverkun á önnur
auðgunarbrot og þau á þetta bi-ot samkvæmt 255. gr.