Tímarit lögfræðinga - 01.01.1961, Qupperneq 31

Segir uni þetla í athugasemdum við einkamálalaga-
frumvarpið svo:
„Þar á móti virðist aðstaða framkvæmdarvaldsins gagn-
vart......fulltrúum dómara mega vera áfram slík, sem
verið liefur, að þvi leyli, að þessum starfsmönnum verði
vikið frá starfa sinum að fullu og öllu.“
7. Kemur þá til álita „ábyrgð" reglulegra héraðsdóm-
ara á dómaraverkum fulltrúa. Er þá gleggst að greina
á milli A) refsiáhyrgðar, B) fébótaábyrgðar og C) sið-
ferðilegrar ábyrgðar.
A) Refsiábyrgð.
1 34. gr. 1. mgr. i II. kafla einkamálalaga nr. 85, 1936,
segir, að um refsiábyrgð dómara fari samkvæmt almenn-
um hegningarlögum og sérákvæðum einstakra laga. Sam-
kvæmt 15. gr. 2. mgr. laga nr. 27, 1951 gilda ákvæði
þessa kafla laga nr. 85, 1936 um dómara í opinberum
málum, eftir þvi sem við á, og hlýtur eitt þeirra ákvæða
að vera einmitt nefnd 34. gr.
XIV. kafli almennra hegningarlaga nr. 19, 1940, fjall-
ar um hrot i opinberu starfi og tekur hann til allra opin-
berra starfsmanna og þannig jafnt til fulltrúa sem em-
bættisdómara. Myndu venjulegar reglur laga gilda um
refsiábyrgð embættisdómara á broti fulltrúa síns. Þá að-
eins væri hægt að gera embættisdómara refsiábyrgan
fyrir broti fulltrúa sins, að bann væri samsekur honum
með einhverjum hætli, sem i refsilögum segir sbr. eink-
um 135. gr. og 141. gr. hegningarlaganna. Ef embættis-
dómari veldur þvi beinlínis, að fulltrúi frcmur refsivert
brot i starfi sínu eða lætur framkvæmd þess viðgangast,
þótl honum liafi verið unnt að koma i veg fyrir það, ber
embætlisdómari rcfsiábyrgð með fulltrúa. En ef embættis-
dómara verður ekki um kennt, þá verður hann ekki lát-
inn sæta refsingu.1)
1) Einar Arnórsson: Almenn meðferð einkamála í héraði.
(Fjölritað). Reykjavík, 1941, bls. 60.
Timcirit lögfræðinga
25