Tímarit lögfræðinga - 01.01.1961, Qupperneq 32

Samkvæml 31. gr. 3. mgr. einkamálalaganna má með
dómi æðra dómstóls í aðalmálinu eða sjálfstætt dæma
héraðsdómara til sektar 50—1000 kr. fvrir hvers konar
misferli um meðferð þess, enda hafi honum verið stefnt
til ábvrgðar eða æðri dómur telji aðgerðir hans svo lög-
lausar og aðfinnsluverðar, að þær skuli varða sektum.
Þá er samkvæmt 4. mgr. sömu greinar hverjum þeim,
sem telur liéraðsdómara liafa gert á 'hluta sinn í dóm-
slarfi, rétt að kæra liann fvrir æðra dómi samkvæmt
199. gr., enda getur þá æðri dómur dæmt dómara til að
greiða sekt samkvæmt 3. mgr. eða veitl honum áminn-
ingu. Akvæði ])essi gilda einnig um dómara í opinberum
málum, sbr. áður sagt.
Ákvæðinu i 34. gr. 3. mgr. hefur Hæstiréttur þrásinnis
þurft að læita gagnvart reglulegum héraðsdómurum, sbr.
t. d. Hrd. XI. bls. 17, þar sem sýslumaður var sektaður
um 50 kr. fyrir að gleyma að senda dómsmálaráðuneyti
dómsgerðir í opinberu máli og Hrd. XII. bls. 97, þar sem
bæjarfógeti var sektaður um sömu fjárbæð fyrir glöp
í einkamáli.
Fulltrúi reglulegs béraðsdómara hefur einnig verið sekt-
aður af Hæstarétti. I Hrd. XVI. bls. 444—146 var máls-
meðferð og dómur sjó- og verzlunardóms ómerkt vegna
stórfelldrar vangæzlu dómara á 118. gr. laga nr. 85, 1936.
Þar eð þetta var í annað skipti, sem málið var ómerkt
í Hæstarétti, meðal annars vegna vangeymslu á nefndri
lagagrein, var formaður sjódómsins, binn reglulegi hér-
aðsdómari, svo og fulltrúi hans, er gegndi formanns-
störfum i sjódóminum að þessu sinni, sektaðir um 50 kr.
bvor fyrir hina ólöglegu meðferð málsins. Tók Hæsti-
réttur fram berum orðum, að sektin væri á lögð sam-
kvæmt 34. gr. 3. mgr. einkamálalaganna nr. 85, 1936.
Hér ber að atliuga, að embættisdómarinn var alls ekki
sektaður vegna „ábyrgðar" á dómaraverkum fulltrúa sins,
heldur vegna sinna eigin glapa.
Fullyrða má, að þcss séu engin dæmi, að embættisdóm-
26
Tímarit lugfnvðinga