Tímarit lögfræðinga - 01.01.1961, Qupperneq 33

ari liafi verið dænuliir lil refsingar vegna „ábyrgðar“ á
dómaraslörfuni fulltrúa.
Langsamlega oftast eru ávirðingar dómara svo litilvæg-
ar, að ekki er ástæða til að refsa honum fvrir þær, lield-
ur aðeins víla Jiann eða áminna. Eru þess fjölmörg dæmi,
að Hæsliréltur liefur víll eða áminnl fulltrúa fyrir ýmis
konar ávirðingar þeirra í dómsslörfum, og þá ávalll full-
trúana eingöngu en alls eklci einnig embættisdómarann,
sem borið befur „ál)vrgð“ á störfum Jians.
B) FéJjólaábvrgð.
1 34. gr. 1. mgr. einkamálalaga nr. 83, 193(5, segir, að
dómari slculi Jjiela tjón af dómaraverkum sinum, ef Jiann
veldur því af ásctningi eða gáleysi. Akvæði þessarar grein-
ar giJda einnig í opinbei'iun málum. sbr. 15. gr. 2. mgr.
laga nr. 27, 1951, og er það sagl beinlínis í Hrd. XXV,
bls. 615.
Akvæðið í 34. 1. mgr. er í samræmi við liina svonefndu
almennu skaðabótareglu. Getur enginn vafi leikið á því,
að ákvæðið tekur ekki aðeins til emJjættisdómara, lieldur
einnig lil annarra manna, sem dómaraverk vinna, þar á
meðal dómarafidltrúa.
En spurning verður um, í Jive ríkum mæli embættis-
dómari beri fébólaábyrgð á verkum fulltrúa, sem myndu
Jjaka sjálfum lionum (fulltrúanum) féljótaáJjyrgð.
Ljóst er, að ef emljættisdómari á jafnframt fulltrúa
sínum slíkan þált í verkum lians að fébótaskyldu valdi,
þá ljer honum að Jjæta tjón.
En nær fébótaáljyrgð emljætttisdómara lengra?
Fræðimenn fyrri ára löldu, að embættisdómari bæri
á fulltrúum sínum áljvrgð á culpa in eligendo vel instru-
endo vel custodiendo, ]j. e. áJjyrgð á vali iians, fyrirskip-
unum lil lians og á eftirliti með lionum, og bæri þvi að
bæta tjón, sem hlvtist af vangæzlu lians uin ]jau efni.
Einar Arnórsson ritaði árið 1941 um ]jetta mál á þessa
leið:
„En ]jegar liéraðsdómara verður alls engin sök gefin
27
Timaril löyfnvðinyu