Tímarit lögfræðinga - 01.01.1963, Blaðsíða 7

í október 1875. Þetta einka-hérað Islendinga var alger-
lega óskipulagt og laut ekki neinni fylkisstjórn. Það má
lita á þessa landnámsmenn svipað og á landnámsmenn-
ina fornu, er sigldu til Islands og mj’nduðu þar goðorð.
Eins og gefur að skilja, þá lögðu þessir íslenzku land-
námsmenn, eins og aðrir þjóðflokkar, einkum alúð við
það, sem þeim var kærast. Þess vegna er það svo afar
sögulegt, á hvaða hátt þessir landnámsmenn notuðu
frelsið og valdið, sem þeim hafði vei’ið fengið í hendur.
Þar koma íslenzkir mannkostir i ljós.
Fvi’st og frernst varð að sjá fyrir hrýnustu nauðsynj-
urn, byggja hjálkakofa og það í mesta flýti, því að fyrsti
hópurinn kom seint i október. Öbirktum trjám var
hlaðið í veggi, en oft voru rifur á milli, ef trén voru
ekki bein. Einn landnámsmannanna, Símon Simonarson,
segir, að í nóvember liafi hann veikzt í „þessu hörmu-
lega heimkvnni af vökum, striti, vosbúð og leiðinlegri
fæðu.“
Tveir hópar komu í júlí árið eftir og sigldu norður
að ármynni fljóts, sem þeir nefndu íslendingafljót. Það
sumar var landssvæðið mælt út i ferhyrningsmilur og
um leið nxældi stjórnin út hæjarstæði eitt, þar sem Gimli
stendur nú*og annað á hökkum íslendingafljót, sem fyrst
var kallað „Lundur“, en nú Riverton.
Ei’fiði frumbýlinganna er auðskilið, en hefði þó elclci
verið svo frábrugðið því, senx átti sér stað i öðrum ný-
byggðum, ef svo liörixiulega hefði ekki viljað til, að bólu-
sótt hrauzt út í byggðinni í september 1876 og var svæsn-
ust í norðui’byggðinni, þar sem landnemarnir voru ný-
komnir. Skýrslur sýna, að 102 Islendingar liafa látizt,
mest hörn og unglingar, en um þriðjungur allra byggðar-
húa sýktust af bólunni.
Þrátt fyrir allar þessar hörmungar og erfiðleika, leið
eigi á löngu, áður en hyrjað var á því, sem á sér dýpst-
ar rætur í islenzku eðli, en það var að semja lög og
reglur, sem gilt gætu og viðeigandi væru fyrir hið nýja
Tímarit lögfræðinga
o