Tímarit lögfræðinga - 01.11.1975, Síða 10

Guðm. Ingvi Sigurðsson hrl.:
UPPSÖGN VINNUSAMNINGA
I. Inngangur. l)
Fyrir nokkrum árum rak á lögmannsfjörur mínar launþega nokk-
urn, sem hafði verið rekinn úr starfi þá skömmu áður. Hann var
látinn hætta sama daginn og hann fékk uppsögnina, sem var munn-
leg. Launþeginn virtist ekki vita, hvaðan á sig stóð veðrið, svo mjög
kom honum uppsögnin á óvart. Hann undraðist stórlega vonsku
heimsins, skort sinn á starfsöryggi og almennt réttleysi. Hann var
sár og reiður og geisaði talsvert: Hvar eru lögin? Hvar eru kjara-
samningarnir? Hvar eru dómstólarnir ? Ég reyndi að róa hann m.a.
með því að segja honum, að þessi þrenning væri öll á sínum stað.
Eftir að hafa kannað málið nokkuð komst ég að því, að aldrei hafði
verið að störfum mannsins fundið. Eftir nokkra vafninga upplýsti
vinnuveitandinn, að ástæðan til brottrekstrarins væri einfaldlega sú,
að maðurinn væri yfirþyrmandi leiðinlegur, að hann hefði orðið að
losa sig við hann strax, það hefði verið geðverndaratriði fyrir sig.
Eitt af mörgu, sem gerir lögmannsstarfið töfrandi, er margbreyti-
leiki tilfellanna, er lögmaðurinn fær til meðferðar. Fram að þessu
þekkti ég vart aðra ástæðu fyrir brottrekstri en ölvun launþega, en
þarna var komin önnur, sem vinnuveitandinn taldi réttlæta fyrirvara-
lausu brottvikningu.
Það var ekki þrautalaust að rétta hlut launþegans, en það bjargaði
öllu, að vinnuveitandinn hafði sér til ráðuneytis ágætan og réttsýnan
lögmann. Málið virtist og Ijóst í þeirri veru, að launþeginn ætti upp-
sagnarfrest, því að við áttuðum okkur fljótlega á því, lögmennirnir,
að það, að launþegi væri yfirþyrmandi leiðinlegur, gæti ekki rétt-
lætt fyrirvaralausa brottvikningu, sem vinnuveitandanum gekk þó
illa að skilja. Ég er ekki frá því, að hann hafi haft nokkuð til síns
máls. Ég heyrði einu sinni einn af gáfumönnum þjóðarinnar segja, að
1) Millifyrirsagnir settar vegna birtingar erindisins.
104