Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1918, Síða 10

8
sínu eigin lífi. En ekki er nóg að vita, hvað er salt og rjelt,
heldur verða menn og að gera það og haga sjer eftir þvi.
Sannur maður er sá einn, sem er hreinn og beinn og óskift-
ur, ekki einungis í hugsunum sínum, heldur og í orðum
sínum og gerðum.
Og nú að siðustu að eins eilt orð til yðar, sem dveljist
fjarri heimilum yðar og áslvinum. Ef þjer eigið bágt eða ef
yður leiðist, þá sækist ekki eftir misjöfnum ijelagsskap, en
leitið til þeirra, sem yður er vel við og þjer treystið. Og til
kennara yðar ætluð þjer að leita öðrum fremur, ef vður
her einhvern vanda að höndum.
Einn er sá guð, sem vjer allir getum tilbeðið; og einn er
sá konungur, er vjer allir getum lotið. I’að er hinn marg-
krossfesti og þó ókrýndi konungur aldanna, sannleikurinn.
Hann heitir á alla hina hestu sjni mannkynsins til fylgis
við sig til þess að leiða það inn í hið fyrirheitna land
mannlegrar fullkomnunar.
Þjer ungu stúdentar! Nú er þjer í dag gangið inn í must-
eri hans hjer og gerist þjónar lians, þá lofið mjer því með
hönd og lijarta, að þjer viljið þjóna honum dyggilega, hver
á sínu sviði, helga honum líf yðar og sál. Og hafið þá jafn-
framt í huga, það sem skáldið hefir svo fagurlega mælt:
Jeg trúi þvi, sannleiki, að.sigurinn þinn
að síðustu vegina jafni,
og þjer vinn jeg, konungur, það sem jeg vinn,
og því stig jeg hiklaus og vonglaður inn
í frelsandi framtíðar nafni.
Sungið var brol úr »Háskólaljóðunum« á undan og eftir
ræðunni, en háskólaborgarabrjefin afhent hinum nýinnrituðu
stúdentum í ræðulok.