Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1918, Side 40

38
bz’osa svo hlýtt og innilega eða hlæja svo dátt og hjartan-
lega eins og hann, þegar svo bar undir. En þó bjó jafnan
alvaran og ábyrgðartilfinningin að baki.
Oss ætti því að vera öðrum fremur skylt og þá sjerstak-
lega við þetta tækifæri, þegar hann er að kveðja oss og láta
af embætti, að votta honum þökk vora og heiður fyrir alla
lians miklu og góðu starfsemi. Hefir oss virst, að það yrði
ekki gert á annan hátt tilhlýðilegri en þann, að vjer gerðum
þenna fyrsta rektor vorn og fyrsta kennara háskólans i íslenskri
tungu og menningarsögu að jyrsla heiðursdoktor vorum i is-
lenskum jrœðum fyrir það marga og mikla, sem hann hefir
afrekað í þarfir tungu vorrar, bókmenta og menningarsögu.
En það mál ætla jeg nú þeim að reifa, sem er rjett kjör-
inn til þessa að lögum vorum, en það er í þessu falli for-
seti heimspekisdeildar, og þvi tekur nú próf., dr. phil.
Guðmundiir Finnbogason til máls.
Forseti heimspekisdeildar, dr. Guðm. Finnbogason pró-
fessor, mælti þá á þessa leið:
Háskóladeildirnar hafa að lögum hver um sig rjett til að
veita doktorsnafnbót, og er slík nafnbót veitt annaðhvort i
heiðursskyni eða að undangengnu sjerstöku prófi. Á fundi
heimspekisdeildar 27. f. m., þar sem allir fastir kennarar
deildarinnar, nema prófessor Björn Magnússon Ólsen, voru
við staddir, var samþykt að taka upp titilinn doctor littera-
rum islandicarum — doktor i islenskum fræðum, handa
þeim mönnum einum, er heimspekisdeild vill sýna sóma
fyrir afrek i íslenskum fræðum. Doktorsbrjefið skyldi gefið
út á íslensku og latínu og mætti því fylgja doktorshringur.
Jafnframt samþykti deildin í einu hljóði þá tillögu rektors
háskólans að sæma prófessor Björn Magnússon Ólsen fyrst-
an manna þeim heiðri.
Sú von hefir vakað jafn-lengi og hugsjón íslensks háskóla,
að íslensk fræði — þekking á islenskri tungu, bókmentum
og sögu — yrðu þau vísindin, sem háskóli vor skaraði fram