Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1933, Qupperneq 11

9
svo mjúkt sem blómstur og sterkt sem stál,
er strengja kveður þú með rómi —
Þorsteinn Erlingsson segir í Aldamótakvæði sínu:
Ó, þú fjalldrottning kær,
settu sannleikann hátt,
láttu hann sitja yfir tímanum djarfan að völdum,
svo að tungan þin mær
beri boð hans og mátt
eins og bylgjandi norðurljós fjarst eftir öldum.
Matthias Jochumsson, þjóðlegastur allra íslenzkra skálda
á síðari timum, segir um málið:
það hefir voðaþungar tíðir
þjóðinni verið guðleg móðir,
hennar brjóst við hungri og þorsta,
hjartaskjól þegar burt var sólin,
hennar ljós í lágu hreysi,
langra kvelda jólaeldur,
fréttaþráðr af fjarrum þjóðum,
frægðargaldur liðinna alda.
Einar Benediktsson stillir liörpu sina til lofs íslenzkri
tungu i fjölda kvæða sinna; ég vil minna á kvæðin Skáld-
menn ísiands, Móðir mín, Stefjalireimur og Egill Skalla-
grímsson. í þessu síðastnefnda kvæði segir skáldið:
Og málið var byggt í brimslegnum grjótum
við bláhimins dýrð, undir málmfellsins rótum.
Þess orð féllu ýmist sem hamarshögg
eða hvinu sem eggjar, bitur og snögg —
eða þau liðu sem lagar vogar,
lyftust til himins með dragandi ómi,
eða hrundu svo tær eins og drjúpandi dögg
og dýr eins og gullsins logar.
Ég vil þessu næst fara nokkrum orðum um fræðileg atriði
íslenzkrar tungu. Forníslenzk tunga er nú kennd við fjöl-
marga háskóla í Evrópu og í Ameriku. Sægur vísindamanna
hefir unnið að rannsóknum forníslenzkrar tungu, á upp-
runa og eðli málsins, beygingum, orðmyndunum og ritskýr-
2