Stúdentablaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 44

Ég stóð upp. Tók stafinn minn. Studdi mig við hann og hélt af stað
niður hæðina. Niður í dalinn. Til fólksins sem stóð hreyfingarlaust og
hlustaði á unga manninn.
Mig langaði að heyra í honum.
Ég fetaði mig hægt og varlega niður bratta hæðina. Ihugaði hvert skref.
Gætti þess að mér skrikaði ekki fótur.
Stefndi niður í dalinn. Til fólksins. Til hans.
Ég skríð í átt að vatnsniðnum sem enn hækkar.
Fólkið í dalnum varð stærra og skýrara fyrir sjónurn mínum eftir því
sem ég nálgaðist.
Ég ligg í sandinum. Reyni að mjaka mér áfram. í áttina að vatns-
hljóðinu. En sandurinn er gljúpur og rennur undan mér.
Allt í einu benti ungi maðurinn upp í hlíðina. Fólkið sneri sér við.
Horfði í átt til mín. Á mig. Maðurinn benti með vísifingri á mig. Hrópaði
eitthvað sem ég heyrði ekki. Fólkið horfði á mig. Ég fann augu þess
brenna sig inn í hörund mitt.
Ég hélt áfram. Fikraði mig niður í dalinn.
Ég ligg hreyfingarlaus í sandinum. Heyri hvernig vatnsniðurinn tjar-
lægist. Þokast burt.
Fólkið í dalnum ókyrrðist eftir því sem ég nálgaðist. Fór að tvístíga.
Eins og það væri óþolinmótt.
Maðurinn ungi hélt hendi sinni stöðugt útréttri og beindi fingri sínum
að mér.
Fólkið tók að hreyfast. Mjakaði sér hægt út úr dalnum.
Ég ligg milli tveggja hóla í sandinum. Eins og ég sé ofan í dal. Djúpum
dal. Og sólin skín enn heitar uppi yfir höfði mínu. Tætir skinn mitl og
hörund. Kvelur mig.
Þegar ég kom loks niður í sléttan dalbotninn var allt fólkið horfið.
42