Stúdentablaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 45

Nema hann. Hann stóð enn með útrétta hönd og benti á mig. Með vísi-
fingri hægri handar.
Ég nam staðar. Horfði á hann.
Hann horfði á mig.
Þegar ég fór að þoka mér í átt til hans hvarf hann. Líkt og hann gufaði
upp. Og um leið var eins og spenningurinn í brjósti mínu legðist í dvala.
Og dalurinn þröngi breyttist í eyðimörk. Stóra og ógnvekjandi.
Ég ligg ofan í dal. Brennheitur sandurinn svíður hörund mitt. Vatns-
niðurinn horfinn. Þokaðist hægt á brott, uns hann hvarf.
Og ég ligg í sandinum og bíð.
Bíð þess að sólin þurrki mig endanlega upp.
Og ég sem ætlaði aðeins að heyra orð hans. Ekkert annað.
43