Stúdentablaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 20

snörunni eins og sandpoki með augun komin hálfa leið útúr tóftunum og
skelfingin orðin greypt í líflaust andlitið.
Fólkið barði á bak hvert annars og hrósaði hvert öðru á víxl. Faðirinn
tók barnið sitt aftur en ég sat hrærður og horfði á yndislega barnið. Þau
virtust veita mér athygli, þessi djúpu, fögru augu barnsins sem litu for-
vitnislega í augu mín. Eg var stoltur yfir þeirri athygli sem hún veitti mér.
Svo lyfti hún upp þessari pínulitlu hendi, svo krúsídúlluleg og benti á mig,
ég brosti útað eyrum á meðan hún sagði með sinni barnslegu rödd;
hengjum hann, hengjum hann.
Ég hætti að brosa.
18