Stúdentablaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 9

þess að hún hreyfði finguma eða hallaði eilítið túrbaninum. Stundum æptu
þær til hennar upplýsingar um verð og innihald vörunnar. Nær ósýnileg
boð hennar skáru úr um hvort hlutirnir lentu aftur upp í hillu eða yrðu
fangaðir í netið. Eg sá fiðurdúsk renna fyrir dragsúg eftir gólfinu og tók
hann upp. Sjálfsagt hafði hann orðið eftir um morguninn þegar við reytt-
um aligæsimar og hvítu endumar, fiðrið svifið umhverfis okkur sem
hvítur hjúpur. A eftir lagði ég fuglana á bekkinn, tendraði í gasinu og
sveið þá bláum loga.
Hún nam staðar í snyrtivörudeildinni. Snyrtidaman kom með áltröppur
undir hendinni sem hún klifraði upp á og settist í efstu tröppuna með
sælgætisbakkann framan á maganum. Við og við lagaði hún böndin á
öxlunum og strauk hárið aftur fyrir eyrað. Konan hafði rétt að henni
gerfihandlegg sem snyrtidaman notaði til að sýna blæbrigði augnskugg-
anna. Eitthvað annarlega slyttislegt við þessa hönd en snyrtidaman lét það
ekki trulla sig. Öðru hvoru stóð hún upp til að kalla á konurnar í rauðu
sloppunum með eilítið skrækri röddu og biðja þær um að rétta sér ilm-
vatnsprufu eða maskara. Hún hellti prufunum í froðukennda klúta sem
hún sveiflaði framan við konuna. Teygði sig eins langt og henni var auðið
og veifaði þeim framan við andlitið á henni. Snyrtidaman skildi ekki
bendingar hennar svo konurnar í rauðu sloppunum túlkuðu þær fyrir hana.
Þær vissu hvað kipringur varanna eða dularfullar fingrahreyfingarnar
þýddu og hrópuðu ráðningu stundarhátt af ótta við að snyrtidaman heyrði
ekki í þeim. Þegar hún prílaði með sælgætisbakkann niður úr tröppunum
var hún fremur stirð og teygði úr sér, tók bláleitan gerfihandlegginn upp
af bakkanum og lagði hann á afgreiðsluborðið.
Drengirnir héldu áfram ferð sinni með vagninn. Þeir ýttu honum eftir
hörðum marmaragólfum, framhjá stæðum af niðursuðudósum og til-
boðspöllum með skærlitum pappaspjöldum, kræktu fyrir rekkana og
beygðu inn í næsta bil þar sem enn þurfti að bæta í innkaupanetið. Þeir
hvísluðust ekki einu sinni á. Stóðu hljóðir hvor á sínum enda og þegar
þeim var skipað að nema staðar stóðu þeir kyrrir og störðu á rautt plussið
eða málmpípur vagnsins. Annar þeirra reyndi stundunr að seilast til
velktra salatblaðanna sem sálu föst í einu hjólinu, reyndi að losa um þau
með skótánni en náði aðeins af tægjurn sem límdust á sólann. Konan hátt
fyrir ofan þá og aðeins með því að sleppa handföngunum og ganga til
hliðar við vagninn gátu þeir komið auga á hana en þeir gerðu það ekki,
7