Stúdentablaðið - 15.12.1992, Blaðsíða 43

ÞÓRARINN TORFASON:
Ég vildi aðeins heyra
ord hans
Brennheit eyðimerkursólin svíður hörund mitt. Rífur upp skinnið á
öxlunum, handleggjunum, fótunum, andlitinu og bakinu. Og ég skorpna
í munninum. Líkt og munnvatnskirtlarnir þorni. Hætti að starfa. Og
tungan límist föst við góminn.
Eina hugsun mín er að komast í vatn.
Ég þramma eftir sandinum. Sjóðheitum. Hann brennir mig í iljarnar,
svo á þær koma blöðrur. Stórar blöðrur, sem springa og brennheitur
sandurinn á greiðan aðgang að sárum iljum mínum.
í fjarskanum heyri ég í vatni. Eina hugsunin að losna úr þessari eyði-
mörk og drekkja mér í vatninu.
I brjósti mínu vaknar tilhlökkun og spenningur. Tilfinningar sem legið
hafa lengi í dvala.
Hef ekki fundið fyrir þeim síðan ég sat uppi á hæðinni í kuflinum og
bandskónum.
Sat einn uppi á hæð og horfði niður í þröngan og djúpan dal, sem var
fullur af fólki.
Athygli allra beindist að ungum manni. Síðhærðum og skeggjuðum,
sem talaði og talaði. Látlaust. Fólkið stóð í dalnum og hlustaði. Nam hvert
einasta orð hans. Drakk þau í sig.
Pá vaknaði spenningurinn í brjósti mínu.
Ég fékk óviðráðanlega löngun til að heyra orð þessa unga manns.
Heyra hvað hann var að segja öllu þessu fólki, sem stóð kyrrt og hlustaði
á hvert einasta orð af vörum hans.
Ég hníg niður. Andlit mitt skellur þungt í brennheitan sandinn.
Og vatnsniðurinn enn hærri en áður.
41