Dýraverndarinn - 01.01.1983, Qupperneq 14

sýkingar og útbreiðslu og fjölda
sela er flókið líffræðilegt fyrirbæri.
Nokkuð öruggt má telja að sam-
bandið sé ekki línulegt, að hring-
ormatíðni minnki ekki í hlutfalli
við fækkun sela. Auk þess er ósann-
að að aukning hafi orðið á tíðni
hringorma í fiski undanfarna ára-
tuga.
Frá því lög um náttúruvernd
voru fyrst sett á íslandi hefur alltaf
verið gert ráð fyrir samstarfi nátt-
úrufræðinga, náttúruverndarfólks
og þeirra sem nýta auðlindir lands-
ins. Vinnuaðferðir Hringorma-
nefndar ganga þvert á ríkjandi
hefðir og eru auk þess í hrópandi
ósamræmi við þróun náttúru-
verndar- og umhverfismála í heim-
inum.
— o — 0 — o —
Svona ályktaði aðalfundur
Landverndar - þessi orð féllu mátt-
laus niður eins og önnur mótmæli
gegn störfum Hringormanefndar.
js
BROS
Bros þitt ó land
fyllir hjarta mitt unaði
von og trú að svo ástúðlegt viðmót
beri sannleikanum vitni
þeir segja örlög þín séu ákveðin
í eldi eyðingarinnar
staðhœfingin krefst fárra orða
glötunin fcerri flugskeyta
en meðan orðin eru orð
heldur þú áfram að brosa
einum sannleik fegurðarinnar
inn í hjarta mitt
Baldur Ragnarsson
Sólrún Eiríksdóttir frá Krossi, Fellum
Fornir vinir
VIÐ sem erum alin upp um alda-
mótin áttum að vinum marga
ferfætta málleysingja.
Ég var strax hrifin af öllum dýr-
um. Fylgdi ég Páli fóstra mínum í
fjárhúsin á vetrin undir eins og ég
gat gengið. Öll venjuleg störf, sem
unglingar unnu á þeim árum leysti
ég af hendi.
í rökkrinu á haustkvöldum flutti
ég hestana og hefti blessaða þreyttu
fæturna þeirra. Það var mér ekki
ljúft verk, en ekki varð undan því
komist.
Páll fóstri minn var mikill dýra-
vinur og fór vel með allar skepnur.
Oft heyrði ég hann segja frá því,
þegar hann fór í fyrsta skipti yfir
Lagarfljótsbrúna með hestana sina.
Hestarnir gengu greiðlega yfir
brúna, en þegar þeir komu yfir,
stönsuðu þeir allir snögglega, litu
til baka og horfðu með undrun og
gleði á móðuna miklu, sem þeir voru
komnir yfir án þess að væta fót.
Jökull, hvíti fjárhundurinn, sperrti
eyrun og horfði í sömu átt. Eftir litla
stund sneru þeir við, frísuðu ánægju-
lega og héldu áfram ferðinni greiðir
í spori. Það var ógleymanleg stund.
Ég sakna þess að nú heita ærnar
ekki lengur fallegum nöfnum.
Númerin eru komin í staðinn.
„Skessa, Brúða, Læða, Löng,
Lurfa, Dúða, Grýla,
Torfa, Lúða, Buxa, Böng,
Bílda, Kúða, Ríla.“
,,Flekka mín er falleg ær,
fylgja henni systur tuær,
langt á fjöllin leita þœr,
Laufatýr þeim engin nær.“
Falleg eru nöfnin ær og kýr.
Rollur og beljur leiðist okkur gamla
fólkinu.
„Ærnar mínar lágu í laut,
leitaði ég að kúnum,
o.s.fru."
Mörg og heit saknaðatár felldi
ég, þegar þær skepnur, sem mér
voru sérstaklega kærar, féllu frá.
Einn hestur var mér sérstaklega
hjartakær, Brúnn gamli, stólpa-
gripurinn góði. Alltaf bar hann
þyngstu baggana, alltaf var hann
hafður fremst í lestinni, en hann
var þungur í taumi, og ég var oft
þreytt að fara á milli með heybandið.
Eitt kvöld flutti ég hestana eftir
langan og erfiðan dag. Ég hefti þá
og var í versta skapi. Ég sló með
taumbeislinu í höfuðið á mínum
besta mállausa vini, Brún. Svo
rigsaði ég í burtu bálreið, en mér
varð litið aftur eftir smástund.
Stendur þá ekki blessaður gamli
vinurinn minn og horfir á eftir mér
með sorg í augum, en fór ekki að
bita eins og hinir hestarnir. Ég flýtti
mér til hans, faðmaði sterklega
hálsinn, grét fögrum tárum og bað
hann að fyrirgefa mér. Ég klóraði
honum bak við eyrun, kyssti á
mjúkan flipann og labbaði heim á
leið. Þegar ég leit aftur, frísaði
Brúnn ánægjulega og fór að kroppa
í ákafa. Ég var aldrei oftar vond við
hann, og ég óska þess heitt að sjá
hann hinum megin.
Páli fóstra mínum fórst vel við
Brún sinn. Hann gaf gamla hestin-
um inni hálfan mánuð töðu og há,
áður en hann var felldur. Nokkru
seinna dreymdi fóstra minn, að
hann var á ferð með Brún á leið til
Seyðisfjarðar. Þótti honum Brúnn
líta mjög vel út, unglegur og mjög
góður í taumi. Þótti fóstra mínum
mjög vænt um þennan draum.
(Frásögn þessi er hluti úr bréfi, sem Sólrún
skrifaði Stefáni ASalsteinssyni, búfjárfræð-
ingi, 3. okt. 1982, en hann vélritaði frásögnina
upp og fékk leyfi Sólrúnar til að láta birta
hana).
12