Heimir : söngmálablað - 01.07.1937, Blaðsíða 7

Próf. Sveinbj. Svcinbjörnsson
43
Þessi tegund tónlistaf — klaverkleikurinn — eða píanó-
spHið, sem það er venjulega kallað — varð nú einmitt sú
sérgrein, seni Sveinbjörn lagði aðalslund á og hann síðar
varð kennari í. Má telja það einkennilegt að hann skyldi
lenda í þessari grein, sem þá var svo að segja ekkert á
veg komin hér á landi. Frameftir 19. öldinni þekktu
menn almennt ekki nema gömlu hljóðfærin, langspil og
fiðlu. Að vísu hafði Magnús Stephensen konferensráð
haft iilið orgel um og eftir aldamótin 1800, en i sjálfa
dómkirkjuna kom slíkt hljóðfæri ekki fyrr en um 1840.
Hvenær fyrst kom hingað klaver til landsins, veit ég ekki.
Danskar kaupmannafjölskyldur áttu stundum slik hljóð-
færi. Eitt hafði komið lil Thorgrimsens á Eyrarbakka
rctt fyrir 1850. Það fyrsta, sem ég liefi spurnir af i
Reykjavík, var í eign Christen Zimsens afa Knuds fyrv.
borgarstjóra og þeirra hræðra, en hann fluttist liingað til
lands árið 1855, eða þegar Sveinbjörn var 8 ára. Pétur
Guðjolmsen eignaðist og nokkru síðar klaver, er nemend-
ur latínuskólans gáfu honum, og lærðu dætur hans að
leika á það. Stóð svo fram yfir aldamót, að fáir komust
lengra i klaverleik en að spila létt lög og danslög, enda
voru þeir ekki margir, sem höfðu ánægju af að hlusta á
þyngri verk og vandasamari.
Það mun því engan furða á þvi, þótt það þætti þá
sérvizkulegt af ungurn manni með embættisprófi, að
leggja inn á þá braut að fara að læra klaverspil og tón-
fræði í þvi skyni að hafa af því atvinnu. Er og sagl, að
móðir Sveinbjarnar liafi borið miklar áliyggjur út af þvi,
að láta son sinn fara af landi burt og til ókunnugra, því
hann var mjög eins og úti á þekju i venjulegum, dag-
legum efnum og hafði þurft allrar umönnunar við. En
það héldu honum nú engin hönd, og sigldi hann lil hins
sameiginlega áfangastaðar íslendinga fyr og síðar
Kaupmannahafnar, og stundaði nú tónlistina af kappi.
Árið 1872 liafði Sveinbjörn farið lil Þýzkalands og dvalið
um tíma í Leipzig iil framhaldsnáms. Kennari hans þar