Sunna - 01.03.1933, Blaðsíða 13

S U N N A
173
þannig, aö við áttum að kasta okkur aftur á bak, en lifandi
sundið var þannig, að við áttum að kasta okkur áfram. Lítið
var það, sem við Beta gerðum, netna mest að leika okkur.
Einu sinni fórum við öll börnin fram að Litlahrauni, til berja.
Þá fannst mér nú gaman, en þegar við fundum lítil berin og
hittum kónguló, þá sögðum við: »Kónguló, kónguló, vísaðu
mér á berjamó, ég skal gefa þér gull í skó, þegar þú kemur
aftur«. Við fengum frekar lítil berin þá, en þó fengum við dálítið.
Þar var líka bær, sem hét Hraun. Þangað fór ég einu sinni,
að finna skyldfólk mitt. Þar var líka telpa, sem var frá Suður-
eyri, eins og ég, og þótti okkur gaman að hittast. Þegar ég
var búin að vera hálfan mánuð, þá var fólkið, sem ég kom
með, búið að heyja. Þá varð ég að fara heim aftur, þó að mér
hefði nú þótt gaman að vera lengur.
Guðrún Edda Jónsdóttir (9 ára), Suðureyri, Súgandafirði.
Smalaferð.
Við lögðum þrír af stað í smalaferð, einn vormorgun. Við
hétum Agúst, Garðar og ]ón. Eg og Garðar áttum að fylgj-
ast, en Gústi að vera einn. Við Garðar fórum upp á dal, en
Gústi fram Borgir. En þegar við vorum í Krikabrekkunni,
heyrum við að Gústi er einhversstaðar að kalla. Við förum
að hlusta og gæta í kringum okkur. Þá sjáum við hvar Gústi
kemur hlaupandi niður hlíðina og kallar: »Bíðið þið! bíðið
þið!«. Við bíðum þar til hann kemur. Hann segist hafa séð
margar kindur uppi á brún. Við leggjum allir af stað upp
fjallið, og komum sunnarlega upp á Nesdalsbrúnina, en það
er upprekstrarland Sandsmanna. Bolarnir voru í dalnum; við
tókum til að gaula og ryðja niður grjóti. Þeir espuðust við
þetta og komu bregðandi á leik með halana útsperrta upp
hlíðina og var það mikil skemmtun. Það var mikill skafl með
allri brúninni og hefir þeim líklega ekki þótt árennilegt að
komast til okkar. Við gengum út með brúninni, allt þangað
til við sáum bæði vötnin í Nesdal, sem eru kölluð Stóravatn
og Litlavatn. Við skemmtum okkur ekki lengur við þessa sjón,
en fórum að hyggja að kindunum. Fundum við á brúninni 26