Sumargjöfin - 21.04.1927, Blaðsíða 9

SUMARGJÖFIN
9
Prófið.
Eftir Jean R. Bindley.
Þögul nóttin hvíldi þorpshúa í faðmi
sjer. Hvergi var ljós að sjá í glugga,
néma á einum stað. Birtan var dauf. Fyrir
innan gluggann, sein ljósið var í, sat
kona. Hún var gráhærð orðin. Barn ljek
sjer á gólfinu. Alt í einu tók konan barn-
ið í fang sjer. Hún raulaði við það og
rjeri með það, þangað lil það fjell í svefn.
Þá fleygði hún sjer í rúmið og sofnaði
þegar. En þegar hún var búin að sofa
stundarkorn, fór hún úr sínum eigin lík-
ama. Ungleg og yndisrík stóð hún nú
þarna í herberginu með bros á vörum og
hlýju í augum. Hún laut um stund niður
að barninu; það virtist vera veikt. En svo
leið hún með hraða út og stefndi að stóru
skólahúsi. Þar biðu hennar þrír menn.
Herbergið var lítið, sem þeir voru i. Menn
þessir voru borgarstjóri, ráðherra og rit-
stjóri.
Þeir litu allir á konuna í senn og at-
huguðu hana gjörla. Ritstjórinn niælti:
„Kennarinn okkar var nú hjerna, en hann
er farinn“. ,,Jæja“, sagði borgarstjórinn,
]>að er þreytandi að hafa svona persónu
hjá sjer. Ætlar hún ekki að vera í bekk
með okkur?“ „Betty var veik, og jeg gat
varla farið frá henni“, sagði konan. „Jeg
get ekki haldið að lítilfjörlegur lasleiki í
barniu þínu sje full afsökun á vanrækslu
þinni í andlegum efnum“, sagði ráðherr-
ann. „Nei, jeg trúi því, það er nú til-
tölulega lílið, sein þú veist“, mælti konan.
Borgarstjórinn gretti sig, ritstjórinn
^l°rfði skarpar á hana, en ráðherrann
‘a'skti sig. En rjett í þessu birtist engill
1 tierberginu. Augu hans voru björt eins
°g stjörnur. Og hann byrjaði þegar að
kenna þeim. Þegar engillinn byrjaði að
kenna, sáu þau öll undur mörg frá ýms-
um tímum. Þau heyrðu og ýmsar raddtr,
í ókunnum heimum. Fekk þetta þeim
mikils unaðar. Engillinn stóð mitt á með-
al þeirra. Stóð hann þar í ljóma, og frá
honuin streymdi fegurð og yndisleiki. Öll
voru þau þarna i geisladýrð. Þegar eng-
illinn lauk máli sínu, fleygðu allir menn-
irnir sjer fyrir fætur honum, en konan
stóð í sömu sporum. Ástin og þakklætið
geislaði úr augum hennar. Engillinn reisti
mennina á fætur og mælti: „Farið nú
vel, breytið við bræður yðar og systur á
morgun, eins og þjer hafið lært í nótt.
Komið svo til mín og segið mjer, hvernig
þjer hafið leyst verk yðar af hendi. Þá
fyrst get jeg sjeð, hvað þjer hafið skilið
af máli mínu“.
Næsta morgun vöknuðu þeir allir glað-
ir, borgarstjórinn, ráðherrann og ritstjór-
inn. Þeim fanst öllum eins og eitthvað
stórfurðulegt hefði fyrir sig komið um
nóttina. En þeir gátu ekki inunað, hvað
það var. Þeir fundu nýtt afl streyma um
sig og langaði þegar til að framkvæma eitt-
hvað gott og gagnlegt. Einn ásetningur
öðruin betri kom fram í huga þeirra. Þá
langaði til að vinna eitthvað gagnlegt
fyrir lýðinn. Og þessi góði ásetningur
gerði þá glaða í huga.
Borgarstjórinn hugði nú þegar að ná
tali af bankastjóra og fregna um lántöku
til framkvæmda. Tók hann nú hatt sinn
og a'tlaði út. En varla var hann búinn að
opna hurðina þegar hann rakst á alkunn-
an ræfil. „Snáfaðu út“, mælti borgarstjór-
inn önugur. „Gef aldrei snýkjugestum.
Mikið er til þess að vita, að maður svo
stór og stæðilegur sem þú, skulir ekki
vinna eins og góðum dreng sæmir“. Borg-
arstjórinn heyrði illyrðin dynja á eftir
sjer.
Ritstjórinn sá nú glöggar en áður, þeg-
ar hann vaknaði, að margt þurfti lagfær-