Sumargjöfin - 21.04.1927, Blaðsíða 19

SUMARGJÖFIN
19
fær það nokkurn frá Montessorri-fjelag-
inu danska, sem það telur sjer skylt að
greiða, þar sem heimilið starfar í þeim
anda sem það berst fyrir. Enda eru þar
árlega gjörðar endurbætur, sem kosta
mikið i'je.
Starf kennarans þarna er að búa alt
svo vel í hendur barnanna, að þau finni
alt það, sem fróðleiksþyrstur andi þeirra
leilar að, og að ckkert vanti, sein stutt
getur andlegan og líkamlégan vöxt þeirra
á eðlilegastan hátt. Þegar þannig er í hag-
inn búið, verður kennarinn að vaka yfir
þvi, að hörnunum lærist að nota sjer um-
hverfið og all það, sem þar finst. Kensl-
án fer fram álstaðar þar sem harnið vill
vera og læra.
Roshach segir:
„Nú settum við kensluna í samband við
alt, sem við gerðum. Gáfum okkur tíma
til að athuga með harninu lífið, sem
hraust lit í vorblíðunni, jafnvel þó við
værum að pæla í garðinum eða sá. Gáf
um okkur tíma til að skýra fyrir barn-
inu, úr hvaða efnuin maturinn væri sam
settur, þegar við unnuin í eldhúsinu og
hvernig næringarefnin kæinu líkama vor-
uiTi að sem bestum notum, hvaðan þau
væru komin, jafnvel frá fjarlægustu svið-
um jarðarinnar yfir á borð barnsins. Er
við nú þannig eftir ótal stigum, fluttum
líf allrar jarðarinnar fram fyrir augsýn
barnsins, studdum við það í tilraunum
jiess lil til að ná á andlegan hátt tökum á
umheiminum og verða miðdepill stórrar
og sjerkennilegrar tilveru, sem Ijeii barn-
inu í tje auðæfi sín, jiví til hagsældar, en
jiessara gæða tilverunnar ætti jiað að njóta
i friðsamlegri samvinnu með öðrum mönn-
urn, og þannig mótast í barninu hugmynd-
ir samvinnu allra manna og löngun til að
taka þátt í j>essu dásamlega lífi, ekki að-
eins til að njóta j)ess, sem Jiað liefði að
hjóða, heldur einnig til að leggja hönd á
plóginn, og hin almenna bróðurtilfinning
hefur með þessu fengið sinn hesta undir-
húning og grundvöll".
Jeg dvaldi 6 vikur á jiessu heimili og
varð gagntekin af hinu heilbrigða lífi, sem
börnin lifa þar. Alt var jiar svo einfalt
og fallegt og um leið fullkomið, yfir öllu
þeirra lífi var vakað með ást og um-
hyggju; þarna lifðu jiau frjáls og sæl, si-
starfandi frá morgni til kvölds, óþving-
uð og án afskiíta annara, jiegar jiess ekki
jnirfti ineð. Alt af geta Jiau snúið sjer til
fullorðna heimilisfólksins og spurt og
fengið svör og ráðleggingar. Annars hjálpa
þau sjer fljótt sjálf og verða ótrúlega fljólt
sjálfbjarga með alt. Þau litlu klæða sig
sjálf, undir eins og sú löngun vaknar hjá
jieim, þvo sjer, húa um rúmin sin, taka
til i herbergjunum, hugsa um alt, scm
þau eiga og halda því í reglu eftir mætti.
Þau hjálpa til i eldhúsinu, leggja á borðið
og bera af þvi. Hvert þeirra hefur sinn
garð; þau ráða alveg hverju þar er sáð.
— hvað þar er gróðursett og hvernig
hann er hirtur. í matjurta- og blómgörð-
um heimilisins vinna allir sameiginlega,
og þar lærist jieim fljótt, hvernig fara skal
að, og á þeirra eigin garði sjest fljótlega
hvað langt jiau eru komin í listinni. Mjer
varð þessi vinna þeirra svo kunnug af
þvi að jeg dvaldi þar að sumri til. Garður
eins drengsins, sem var 15 ára, var svo
ljómandi lallegur, smekklega þar öllu fyr-
irkomið, heinar raðir og frjósemi og góð-
ur vöxtur í öllu og ekki anga af illgresi
rar þar nokkurntíma að 'sjá. Götur allar
beinar og hreinar. Þarna voru kartöflur,
rófur, gulrætur, allskonar kál, baunir,
tómatar, berjarunnar — rips- og sólber,
hlóm- og ávaxtatrje. Þessi garður var fyr-
irmynd og hverjum útlærðum garðyrkju-
manni samboðinn. Börnin þurftu lika oft
að heimsækja eigandann, þegar hann var
að vinnu í garðinum sínum — eða fá leyfi