Melkorka - 01.07.1950, Blaðsíða 12
r
Svo hvísla ég aö þér litlu Ijóöi
sem lifað fœr í huga þinum,
því stundum verður allt að óði
hólmfríbur jónasdóttir: innra fyrir hlustum mínum.
Finnst þér ekki i fegurð vorsins
r
Eg veit þú kemur
Kornclu þegar sól og sumar
siglir inn á norðurbrautir.
Undir vorsins hlýja himni
hljóta að gleymast liðnar þrautir.
Ég veit þú kemur. Vetri hallar,
vonir mínar risa úr snjónum,
eins og blóm sem byrja að vaxa
í blámarrn lyfta rauðum krónum.
Þegar bárur kvöldsól kyssir
og kveður blórnm mjúkri hendi,
fátcekt Ijóð i friði kvöldsins
fullt af þrá ég til þín sendi.
Viltu ekki vaka hjá mér
vornótt út við sundið bláa
og horfa á aftanblysin brenna
á brún og vanga f jallsins háa?
Hefur þú ekki glaður gengið
á gullinhœrðu júníkvöldi
undir dagsins arm og litið
inn i drauma þinna veldi?
Og ef þú ert þreyttur, bróðir,
þér er gott að hvílast hjá mér,
ég hef svo margt að hugsa og segja
ef lilýðið eyra viltu Ijá mér.
fang þitt grípu kenndir blíðar?
er nóttin kyndir árdagselda
ofan i miðjar vesturhliðar.
Þar sólin út hjá víði vakir
veröld yfir trúu auga,
og i hlýjum lieiðablœnum
hvitar bárur sandinn lauga.
Sjáðu skipin út við eyjar
auð úr hafsins djúpi grafa
og nœtursól á sundi bláu
seglin rauðagulli stafa.
Allt er vorsins yncli vafið
út við sund og fram til dala,
skýin litklœdd, grasið grccna,
gróðurmoldin raka og svala.
Móti himins glöðu geislum
glókoll teygir mjallhreinn smárinn.
Með claggarblik í bláu auga
brosir fjólan gegnum tárin.
*
Þegar glóey gyllta lokka
greiðir niðrum fjallsins vanga
skiljast aftur okkar leiðir
og til starfa förum ganga.
Þá réttir þú mér hlýja hendi
og hugir vina í kveðju mœtast.
En clagsins gullnu lófar lykja
Ijúfan draum sern fékk að rœtast.
_______________________________________/
38
MELKORKA