Melkorka - 01.07.1950, Blaðsíða 28

sýndi fram á, að dóttir mín væri ófáanleg
til að vera hjá Unkampógra-manninum, eft-
ir að.hún hafði haft náin kynni af honum.
Haldið þið að ég hafi þá öðlazt frið í liúsi
mínu? Aðeins fáa daga. Dóttir mín húkti
við arininn eins og sjúk kráka. Hún varð
mjög mögur, og konan mín sagði að Un-
kampógra-maðurinn hefði liaft gerninga í
frammi við dóttur rnína. Ég gaf töfraiækn-
inum af Uta-kynþættinum við Hvítafljót-
ið, þrjá sekki af hveiti, til þess að eyðileggja
galdraáhrifin, en það bar engan árangur.
Þá fór ég sjálfur að hafa auga með Un-
kampógra-manninum. Ég hugsaði með mér,
að ef dóttir mín dæi eða virtist ætla að
deyja, þá skyldi ég drepa hann.
Ég komst að því að hann hafði lokað hús-
inu, sem dóttir mín hafði búið í með hon-
um, og þar voru læst inni öll húsgögn hans
og búshlutir, sjálfur dvaldi hann mest uppi
í fjöllunum lijá hestunum sínum. Allt þetta
sagði ég konu minni, sem stöðugt áfelldist:
mig.
Þegar sá tími kom, að marka átti ungvið-
ið, var liugur dóttur minnar enn myrkur og
sjúkur. Hadatsé, sem smalaði fénaðinum,
sagði mér að Unkampógra-maðurinn væri
víst búinn að gifta sig aftur, hún hefði séð
hann fyrir utan húsið lians, er hún reið þar
framhjá.
Vertu nú glöð, sagði ég við dóttur mína,
— þegar brúðgumi hefur tekið brúði inn í
hús sitt, hefur hann engan tínia til að hafa
gerninga og galdra í frammi við aðrar kon-
ur.
Dóttir mín spurði: Er það satt að hann
hafi tekið aðra konu inn í liúsið, sem hann
byggði handa mér?
Alla nóttina heyrði ég hvernig hún bylti
sér í rúmi sínu, án þess að henni kæmi dúr
á auga. Það voru galdrarnir, sem létu hana
engan frið fá.
Næsta morgun þegar ég var að marka í
réttinni, kom konan mín Jdaupandi til mín.
Dóttir mín var alveg horfin, slíkur var þessi
satans kraftur. Allt fram í myrkur leituðum
við að henni og spurðunr um hana hjá vin-
um okkar, en enginn hafði séð hana.
Um kvöldið grét konan mín og faldi tár-
vott andlit sitt í feldinum, en ég fægði byss-
una mína og bar á hana olíu. Úti fyrir
dundi trumba töframannsins, til þess að
verja húsin, því þegar mikill seiður hefur
verið framinn veit enginn hve áhrif hans
geta verið víðtæk, og þetta liafði frétzt, því
konan mín og konur vina rninna höfðu
mikið rætt um það.
Strax þegar dagaði fórum við og vinir
okkar alla leið til liúss Unkampógra-manns-
ins. I leiðinni vöktum við upp nokkra elztu
mennina meðal Unkampógra-kynflokksins,
svo að þeir gætu verið vitni að því, sem nú
átti að ske, samkvænrt gamalli venju.
I ljóma rísandi sólar virtist húsið skugga-
legt, en upp úr þakinu liðaðist grönn reykj-
arsúla.
Þegar við stóðum þarna — þó ekki of
nærri húsinu, hver gat vitað hvaða galdrar
kynnu að vera framdir þar inni — opnaðist
Jiurðin og dóttir mín kom út. Hún sýndist
lieil lieilsu, og hún liafði látið á sig alla sína
skartgripi.
Farðu, Jirópaði ég, farðu burt dóttir mín
úr þessu liúsi og frá manninum, sem liefur
með göldrum Jieillað þig til sín, og ég ætla
að gefa lionum eina inntöku úr þessari. Um
Jeið liristi ég byssuna.
Þá svaraði dóttir mín, svo allir vinir mín-
ir Jreyrðu, og elztu menn Unkampógra-kyn-
stofnsins lteyrðu það einnig.
Farðu leiðar þinnar gamli heimskinginn
þinn, ég vil ekki lteyra nefnda galdra eða
annað kvenfólk. Það var bara systir lians,
sem var að lirista mölinn úr feldunum mín-
um. Farðu lieim til þín, 'þú og vinir þínir
og kornið aldrei aftur til þess að spilla á
milli mín og mannsins míns! —
Því segi ég það! Konur . . . ja, sjáið þið,
konur . . . sagði Þruman. — Það var ekki
fyrr, en dóttursonur minn fæddist að ltún
fékkst til að fyrirgefa mér.“
Katrin Pálsdóttir þýddi.
54
MELKORKA